Της Στέρησης Poem by Markos Anestis

Στα λόγια σου τα τελευταία
Λογική δεν βρήκα κι ας προσπάθησα
Προς το καλοκαίρι σου, ανοίκεια
Ποτίστηκαν σε πίκρα και σε λήθη

Μνήμη στην ανηφόρα τερματίζει το θρόισμα
του ευκάλυπτου, έξω απ' το δρόμο, σε γκρεμισμένο πλέγμα
Πλέγμα σαν τα μαλλιά σου, χορδές ευλύγιστες στης νιότης το σημάδι
Λίγα χορτάρια κι άπειρο μπετόν
Σκοτάδι και παράφωνα ψευδάστερα

Πορτοκαλί

Εξέδρα είναι αυτός ο λόφος
Της μοναξιάς αντάμωμα μονάκριβο
Κάθε φορά που ανηφορίζω σκέφτομαι
Τον είχαμε ατιμάσει
Πάλι και πάλι
Γλαυκός εγίνηκε τον είπες ακρογιάλι

Σφίγγω τα δόντια
Σφίγγω τα χέρια

Πατάω το χιόνι σαν σκοπός
Βαρύς χειμώνας φέτος
Βαρύς ο θόλος τ' ουρανού

Μαβιάζει

Νύχτα δε τήνε λες εδώ απόψε