Ας Ήμασταν Μονάχα Αιώνιοι Poem by Markos Anestis

Rio Crystal Apollo
Όνειρα και μπετόν πλάθουν θόλο
Στο αέτωμα που μετεωρίζει
οι γραμμές ξεθωριασμένες

Γυαλί παράθυρο σκόνη
Η σκέψη ξεθώριασε μόνη
Πίεσης αίσθημα η εξέλιξη
Φανάρι πορτοκαλί

Στιγμές με πρόσημο 'όλα καλά'
Πειστήριο εξάπατησης στην εικόνα
Θυμάμαι τότε όμως τα χιόνια πώς!
Λιώνουν γοργά

Κίνηση Πήξιμο Στασιμότητα
Διασχίζει το δρόμο επαίτης
Σκόρπιες τσίχλες πατημένες
Μαύρες νησίδες πλεγμένες
Στους τοίχους συνθήματα
Βιαστικά της νιότης τα βήματα
Υπάρχει κι εδώ ομορφιά
Κι ας μη με γοητεύει
Των μαλλιών σου η μνήμη γητεύει
Θέλγητρο στου μη χρόνου αγκαλιά

Ας ήμασταν μονάχα αιώνιοι

Διασταύρωση
Πράσινο

Δεν θα σε ξαναδώ