Πόρτο Πάλιδο Poem by Markos Anestis

Ποτίζοντας στάλες βαρύτιμες τη μνήμη, λιτή φαντάζει η ροή
Μία και μία κρυστάλινες ωμές οι κολυμπήθρες
Τον τρόπο δεν λησμόνησα που ήρθες
Σαν το κρασί που έρρεε, δειλή χειλιών σου η πηγή

Θεία μετάληψη την έλεγες αχόρταγα να πίνω
Τη δώριζες αυθόρμητα με χάρη κι αφειδώς
Ήταν μεθύσι των ματιών σου ο σκοπός
Δύναμη γόρδιου έρωτα να δένω και να λύνω

Πιές! Τα δάχτυλά σου κρίνευαν με θάρρος
Κάθε γουλιά θαβώρειος ήταν φάρος
Δες όμως πως της μοίρας δράμα εμμένει
Έρεβος έρωτα πέπλο νεκρού να υφαίνει

Ξεκίνημα και τέλος, δεν έιχε τουτ' η προσευχή
Θυμάμαι χάθηκες με ψύχρα εκείνη την αυγή
Κοιτούσες μόνιμα κλεφτά πίσω απ' τις γρίλιες
Μα φάλτσες γράφτηκαν για μας, τούτες εδώ οι τρίλιες