Hubert van Herreweghen Poems

The summer that has cheated us;
the gloomy lesson autumn brings.
Beneath the slow, high cumulus,
I see a black bird fly across,
heading south with beating wings.

The magical flight of the wild geese
and cranes with their clamouring cries
over the land like a golden fleece.
Winter brings shadows, dark without cease,
until a new journey fills up the skies.

Vulnerable heart and senses in pain,
There is no home, in east or west,
where, landed, you're not restless again.
You must learn to love life, that's plain,
Or, anyway, to love the rest.
...

Moeder, waar zijt gij? Gij hadt
altijd antwoord op mijn vragen,
gij wist waarom dit en dat,

waarom als wij samenlagen
in bed en naar boven zagen,
de kabouter vleugels had.

Waarom winter, waarom zomer,
waarom honger, waarom kou,
waarom appelen op de bomen

en de kinderen, waarvandaan
schreiend zij op de aarde komen.
Ik heb het nooit goed verstaan.

Maar nu moet gij mij vertellen,
sprookjesmoeder, lieve vrouw,
kittelend mijn orelellen,

waar die kinderen henengaan.
...

Mother, where are you? You knew
the answer to all the things
that I ever asked of you,

why, when we lay on the springs
and looked up and saw those things,
the little gnome had wings too.

Why winter, why summer's breeze,
Why hunger and why cold,
Why apples on the trees,

and the children, from what sphere
they come to earth and cry as they please.
I could never get it quite clear.

But now you must tell me, dear love,
fairytale mother, dear soul,
softly tickling my ears from above,

where those children go to.
...

Het is een geur die gij moet vinden,
het is een spoor, geen onderdak.
Ik die de kriebeling beminde
die jong in mijn neusvleugels stak,
ik steek mijn neus in de vier winden
gelijk een afgerichte brak,
gewarige oren, poten strak.
Het is een geur die ik moet vinden,
het is een spoor, geen onderdak.
De geuren die de reuk verblindden,
't laf maanzaad en het klef gebak,
't geschifte zuivel in de spinde,
de zure rotting van het wak.
De honig van pioen en linde
verdoolt me en zet mijn poten strak,
mijn natte neus in de vier winden.
Het is een geur die ik moet vinden,
het is een spoor, geen onderdak.
...

It's a smell and you must find its location,
a trace, and not a place to abide.
I who adored its titillation,
which pierced my young nostrils' inside,
I point my nose to every station
like a beagle, well-qualified,
paws extended, ears open wide.
It's a smell and you must find its location,
a trace, and not a place to abide.
The scents that blur my smell's operation,
poor poppy seed and sticky pie,
in larders the curdled milk's fermentation,
the sour decay in the ice hole spied.
The honey that's peonies' and limes' creation,
leads me astray and extends my paws wide,
and my wet nose turns to every station.
It's a smell and you must find its location,
a trace, and not a place to abide.
...

Te veel gebladerte
en niet genoeg getak
te weinig magerte
te welig aangevet
te wollig en
te wak.

Moet daar het mes
niet ingezet
het scherp lemmet
tot het skelet
gaat rillen
in zijn schamelte?

't Zal van de winter vriezen aan hun billen.

Dan liever, dik Daneelken
Op sneeuw van rijstpapier
een dun Chinees penseelken
dat, op de dood berekend,
gebogen, maar niet brekend,

- en toch alsof het brak -
takjes
zwarte
twee
tekent.
...

Too much thick leafiness
too few branches as yet
too little skinniness
too lushly fat
too woolly and
too wet.

Should the knife
not be stuck in
the sharp blade
until under the skin
the skeleton starts to shake
its scanty bones?

In winter their cold bums will ache.

Rather than that, fat Daniel
on snow made of rice paper,
a thin Chinese paintbrush,
ready for death, bowed but not breaking

- and yet as if it broke -
draws
two
black
twigs.
...

Oplichter licht, in 's keizers kleren
vanochtend,
rilt in dauw een wijl,
rose champagne in kristal
schenkt hij,
belooft het al
maar draait kazak,
de noen voorbij en 't kent geen keren,
het licht
't is niets,
geen wak, geen vlek,
't is weg
het licht
de nacht, een bijl
nacht
valt
ons
in de nek.
...

Fraudster light, in the emperor's new clothes
this morning,
shivers in dew a while,
pink champagne in crystal
it pours,
promises
but turns its coat,
past noon and there's no stopping it,
the light
it's nothing
no ice hole, no stain,
it's gone
the light
the night, an axe
night
pounces
on us
from behind.
...

Poëzie komt uit den hoge,
met de regen en de zon,
van de maan en de planeten,

poëzie komt uit de grond,
met de slakken en de bloemen
(waar we niet genoeg van weten),

poëzie komt uit die ogen
waar het liefdeslied begon
en de beving van een mond,

de verbazing om 't gewone,
wat daar staat, gereed, gezond,
't allermeest gewone is 't schone.

Nederig mag het woord het noemen,
't raakt het niet, het draait er rond.
...