Macbeth Vv: Morgen,  en morgen,  en morgen Poem by Oilibheir Álain Christie

(Een schreeuw van vrouwen binnen)

MACBETH
Wat is dat geluid?

SEYTON (buiten het scherm)
Het is de schreeuw van de vrouwen, mijn goede heer.

(komt uit)

MACBETH
Ik was de smaak van angst bijna vergeten;
Er was een tijd, dat mijn bloed zou hebben bevroren
Bij het geluid van een nachtkreet; en mijn haar
Bij het horen van een somber verhaal, zou ze worden opgeheven en aangewakkerd
Alsof ze een eigen leven had: bij het avondeten had ik mijn vol verschrikkingen;
De gruweldaad, nu vertrouwd met mijn gedachten bloedbad,
Kan me niet een keer laten schrikken.

(SEYTON is terug)

Waarom was deze schreeuw?

SEYTON
De koningin, mijn heer, is dood.

MACBETH
Ze had later moeten sterven;
Er zou een tijd geweest zijn voor zo'n woord.
Morgen, en morgen, en morgen,
Kruipt met deze kleine stap van dag tot dag
Tot de laatste lettergreep van de opgenomen tijd,
En al onze gisteren hebben verlicht, voor dwazen,
De weg naar stoffige dood. Uitblussen, uit, korte kaars!
Het leven is gewoon een wandelende schaduw, Een arme acteur,
die stutten en beweegt zich verwoed een uur lang op het podium
En dan wordt het niet meer gehoord: het is een sprookje
Verteld door een idioot, vol lawaai en woede,
betekenend niets.

[rendered into Dutch by OÁC
for the subtitles to the video
"Shakespeare's "Tomorrow and tomorrow" (MacBeth V-v) spoken by OÁC"]