TAFELS Poem by Ruth Lasters

Tafels, soms wenste ik dat ze massaal plots
omgedraaid en dat je net als ik dan dacht aan op hun rug gevallen

paarden, aan zo exact hetzelfde dat
die gedachte als een pompje

onderhuids waar we maar op te duwen hebben, zoveel exclusiever dan
met vingers elkaar - Ik wil je aanraken die avond dat het sneeuwde

vorig jaar: onmogelijk
en mogelijk grenzen soms zo dicht aan mekaar, dat het slechts

kwestie schijnt van even opnieuw
onderhandelen.