Witte washanden waarmee je wast je oude vader
verharden 's nachts tot omslagen voor
ongeschreven brieven naar elkaar (ooit komt er een machine, pa,
die ze met elektroden op de hoofdhuid registreert en uitprint
de epistels die je slechts schreef in gedachten, nooit noteerde. Ze liggen
daar dan na je laatste adem in een stapel van exact jouw
lichaamslengte). In godsnaam, hou je benen stil, vader!
Misschien groeit er in hersenen van ouders die verschoond worden
tegennatuurlijk door hun kind, een beeld van steeds dezelfde
bizarre, onbestaande bloem - teken ze in de spiegeldamp -
zoals een nieuwe plantensoort woekert na
kernstraling.
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem