Ruth Lasters

Because apples stack so nicely I'd like to
stack some under your skin. Your legs, skull, chest

full of apples, the yellow kind covered in spots and full
of lumps. Just one red, shiny
...

Tables, sometimes I wish
masses of them suddenly would be turned
upside down and that you, just like me, had thought of horses
...

Then do it for me. Suppose a blue plate
on a white table, somewhere in a house

in this town. Assume behind each house front a
...

If moving on seems impossible, then choose one single
moving on, one splendidly

stubborn deed, if need be: hearing fizzy water every midnight
exploding bubbles, a sort of star-listening
...

To employ a man or woman
who somewhere full-time in a hall

unfolds chairs
one chair for everything I don't say to you, for every non-
...

Witte washanden waarmee je wast je oude vader
verharden 's nachts tot omslagen voor

ongeschreven brieven naar elkaar (ooit komt er een machine, pa,
die ze met elektroden op de hoofdhuid registreert en uitprint

de epistels die je slechts schreef in gedachten, nooit noteerde. Ze liggen
daar dan na je laatste adem in een stapel van exact jouw

lichaamslengte). In godsnaam, hou je benen stil, vader!
Misschien groeit er in hersenen van ouders die verschoond worden

tegennatuurlijk door hun kind, een beeld van steeds dezelfde
bizarre, onbestaande bloem - teken ze in de spiegeldamp -

zoals een nieuwe plantensoort woekert na
kernstraling.
...

White flannels with which you wash your old father
harden in the night into envelopes for

unwritten letters to each other (one day there'll be a machine, Pa,
which with electrodes on the scalp will register and print out

the epistles you wrote only in your thoughts, never noted down. So they
will lie after your last breath in a pile exactly

your own length). For God's sake, keep your legs still, Father!
Perhaps there grows in the brains of parents who are changed

unnaturally by their child, an image of always the same
weird, impossible flower - draw it in the steamy mirror -

like a new species of flower runs riot after
nuclear radiation.
...

Omdat appels zo mooi stapelen wou ik er
stapelen onder je huid. Je benen, schedel, borst

vol appels, van die gele die vol vlekken en vol
builen. Slechts één rode, glanzende

volmaakte die zich tijdens het bewegen door je lijf
verplaatst. En dan te kunnen raden waar, in welke van je

ledematen hij precies verborgen zit, om telkens als ik
het juist gok hem eruit te halen, er

een hap uit nemen, nietig weliswaar maar maal oneindig maakt
onloochenbaar geschonden.
...

Doe het voor mij dan. Vermoed een blauw bord
op een witte tafel, ergens in een huis in deze

stad. Veronderstel achter elke gevel een welbepaald
voorwerp, meubel. Vermoedens zijn

oefenverlangens. Maar weet waar precies een draaitrap
staat, om er

telkens bij ontreddering een trede of spijl uit te
stelen, hem in je kamer langzaam weer

op te bouwen. Bel me als hij af is. Iemand moet je erop
naar boven dragen, zijlings.
...

Ik wikkel deze avond in een deken en draag hem naar een tuin.
Niet naar de jouwe, Lief (gemakzucht is voor een gedicht wat

noorderlicht voor remslaap is). Maar naar een tuin die aan de jouwe
grenst, zo tergend dicht dat jij nooit zeker weten kan of ik mij van

adres vergiste of met opzet fout geleverd heb uit kleine, zachte
wraak. Waarom ook niet

een aarden weg - waarlangs jij nooit - naar míjn middernacht
Smokkelen

van plaatsen dus naar tijdstippen en omgedraaid, voor een
bewust gekoppeld nu en hier, zelf samengesteld heden.
...

I'll wrap this evening in a blanket and take it to a garden.
Not to yours, Love (laziness is to a poem what
northern light is to

REM sleep). But to a garden adjacent
to yours, so tantalisingly close you can never be certain whether
I got the address wrong or delivered wrongly on purpose out of petty,

soft revenge. And why not
smuggling a dirt road - down which you never - to my
midnight. To smuggle places to moments and vice versa, for a
consciously linked now and here, self-constructed present.
...

Tafels, soms wenste ik dat ze massaal plots
omgedraaid en dat je net als ik dan dacht aan op hun rug gevallen

paarden, aan zo exact hetzelfde dat
die gedachte als een pompje

onderhuids waar we maar op te duwen hebben, zoveel exclusiever dan
met vingers elkaar - Ik wil je aanraken die avond dat het sneeuwde

vorig jaar: onmogelijk
en mogelijk grenzen soms zo dicht aan mekaar, dat het slechts

kwestie schijnt van even opnieuw
onderhandelen.
...

Was ik een weg, ik eiste stakingsrecht. Zo nu en dan niet
lullig van punt A naar B te hoeven lopen, maar plots krommen
naar een elders, onbepaald, zonder bestemming, ijkpunten. Vol
mensen die van doelgericht verplaatsen, eensklaps dwalen tot

zelfs absolute stilstand. En een dichter die hen dan
een windrichting influistert, hints ter oriëntatie,
weliswaar op voorwaarde dat zij vanbuiten

een gedicht van hem, bijvoorbeeld dit (Trager!
Zachter! Adempauzes!) Opgepast: bij elke foutief
gepreveld vers, vertakt en kromt de baan
zich verder.
...

If I were a road, I'd claim the right to strike. Occasionally not having to run
dumbly from point A to point B, but suddenly
bend to an elsewhere, unspecified, without destination, landmarks. Full of people
who from purposeful travel, all at once stray into

a quite absolute stasis. And a poet who then whispers a
direction in their ear, hints on orientation
though on condition that they recite by heart

a poem of his, for example this (Slower!
Softer! Pauses for breath!) Be warned: at each wrongly
mumbled line, the road will fork and twist
still further.
...

Als verdergaan onmogelijk lijkt, kies dan één enkel
verdergaan, één heerlijke

hardnekkigheid, desnoods om drie uur elke nacht spuitwater
horen stukknappende bellen, een soort sterrenluisteren
in plaats van sterrenkijken. Als verdergaan onmogelijk

is, kies dan één teruggaan naar een toen dat alle ooits
die je beloofd waren plots nu werden, misschien wel naar
die ochtend dat ambitie och, wat willen groeien met

je was als grauwe schimmel door een
brood.
...

Een man of vrouw aanstellen
die ergens voltijds in een zaal

stoelen openvouwt
één stoel voor elk ding dat ik jou niet zeg, voor elke niet-

aanraking. En dan daar heen te kunnen gaan, jij, ik
elk afzonderlijk daar plaats te nemen even maar, misschien

wel binnensmonds de reeds geplaatste stoelenrijen tellend.
Het niet-gebeurde overschouwelijk maken en

bezoekbaar.
...

Ramen, Liefste, zullen op een nacht zichzelf vervangen door
enkel het verlangen naar het openen ervan. Alles in zijn minst

eigen verschijning, als tussenstap naar niet meer. Sneeuw
zal zich ontleden tot haar trappen van

vergelijking van het woord
wit waar bovenaan ijswitst een kat op ligt als offer aan de dooi,
het slijk grijs als je stem die ik tot klanken pel, nietszeggend,

vrij van verlettergrijp. Zwijg of schend waarheid: schreeuw dat
het laken rond is. Vergis je roekeloos voorbij dit ogenblik dat
hooguit wij maar is.
...

Windows, Love, will replace themselves one night purely
through the wish to open them. Everything in its least

typical form, a transitional step to no more. Snow
will dissect itself into degrees of

comparison of the word
white on top of which a cat lies icy-white, a sacrifice to the thaw,
the mud grey as your voice that I peel into sounds, trivial,

free of syllabic offence. Be quiet or offend truth: shout that
the sheet is round. Err ruthlessly beyond this moment that
at most is just us.
...

Ook deuren moesten maar eens gaan
renderen. Hun hoeveel open-toe per week, hoeveel
er druk door heen en terug, streng geregistreerd. Of ze
deurwaardig dus zijn en zo niet: dichtgeplakt. Tot honderd

keer gezegd is: ‘Ik had kunnen zweren dat hier gisteren nog -
Dán werd ze opengedaan weer, zag je reclameborden
overal met Doorgang! Deur! en aan de ene deurkant werd

een stoffen klaproosveld geplant en aan de andere een
plastic bank waarop een vrouw, een man van wie
ik wenste tevergeefs dat ze alleen hardnekkig op ons
leken. Wij met een foutmarge.
...

Doors too should start paying
their way. To record strictly how often they are opened-shut each week, how
many times we charged through and back. To see if
they're doorworthy and if not: seal them shut. Till it is said

a hundred times: ‘I could have sworn that only yesterday' -
Then, it would be reopened, you'd see advertising signs
everywhere saying Way Through! Door! and on one side of the door

a field of fake poppies would be planted and on the other a
plastic bench on which sat a woman, a man that
- I wished in vain - only looked like
us. Us with a margin of error.
...