MINST Poem by Ruth Lasters

Ramen, Liefste, zullen op een nacht zichzelf vervangen door
enkel het verlangen naar het openen ervan. Alles in zijn minst

eigen verschijning, als tussenstap naar niet meer. Sneeuw
zal zich ontleden tot haar trappen van

vergelijking van het woord
wit waar bovenaan ijswitst een kat op ligt als offer aan de dooi,
het slijk grijs als je stem die ik tot klanken pel, nietszeggend,

vrij van verlettergrijp. Zwijg of schend waarheid: schreeuw dat
het laken rond is. Vergis je roekeloos voorbij dit ogenblik dat
hooguit wij maar is.