Kalabang Di Nakikita Poem by Arden Nav

Kadilimang bumabalot sa kaibuturan ng kaluluwa
Mga karanasang nagdulot ng tako't pangamba
Buhay na panandalian, mistulang nawala
Sa sariling mundong nakakulong at di makalaya

Patuloy na paghihirap; mabigat na dala-dala
Isipang puno ng kalaban na di nakikita
O kay hirap lumaban nang di mo alam ang sandata
Sariling kalituhan, ako ba'y bida o kontrabida?

Patuloy na nababagabag, sarili'y kinakalaban
Mga hinagpis ng lumipas dala'y kasamaan
Sakit na dulot tiwala'y nadungisan
Di mapatawad… sariling kalooban

Tahimik na nakaupo mga karanasang inaalala
Parang mamatay sa hagupit ng sigwa
Malulunod na't di makahinga
Di makagalaw katapusan ko na…

Sandali anak, humawak ka!
Nagdadalawang isip at nagdududa
Boses nang pagkabahala
Sa isang binatang balisang balisa

Akala koy wala ng makakaalala
Sa buhay na di nabigyan ng halaga
Sa mga oras na lugmok at di makawala
Sa kalabang di nakikita.