रमाई Poem by dhirajkumar taksande

माय माझी माऊली
भीमबा होता निळा
वाहिला होता तीने
भाळी सूर्याचा टिळा

वणवण फिरुनी केली
जीवा देहाची मोळी
गोडवा ठायी तीच्या
जशी पूरणाची पोळी

संसारी खपताना
माया ढगावानी झरे
फुलास जपताना
काटे तीजसाठी उरे

कुठे दड़वले सारे
ना रुसवा ना वाद
वेगळ्या संसाराचा
नव्हता मनी नाद

घरामधे पैशाचा
दुष्काळ सदा वसे
दागिण्यास मोडून
गाढा ओढत असे

उपचारा अभावी
मुलगा दगावला
अन्त्यविधिस त्याच्या
लूगडं कफनाला

सत्कार भीमबाच्या
बॉरिष्टरीचा झाला
लूगडं नसे साधं
फेटा जरीचा नेसला

पानी अन देवाच्या
स्पर्शाच्या चढाइस
साथ तीची भीमाच्या
मुक्तीच्या लढाईस

तो माउलीचा सूर्य
गरीबीत तळपला
त्याच्या विद्वतेने
भारत झळकला

लोचनी तीच्या स्वप्न
सात कोटी जीवाच
लढाई हक्काची
लढणाऱ्या भीमाच

तीचं दुःख मोजू मी
कुठल्या मापानं
तीच्या महान त्यागान
घटना लिहिली बापानं

तीच्या मुळे सूर्याचा
घडला उत्कर्ष
कप्प्यात हृदयाच्या
रमाईचा आदर्श