Πονάει η ψυχή που χάνεται
βγάζει κραυγή και λιώνει
με τα κομμάτια της ξανά
στεριώνουνε οι πόνοι
Με μια γεμάτη αγκαλιά
λουλούδια θα 'ρθω πάλι
να φιληθούμε στα στερνά
πριν ξανανταμωθούμε
Σαν βασιλιάς σε ξένη γη
γυρεύω εξουσία
μα και οι στάβλοι έπεσαν
απ' τους πολλούς χειμώνες
και τώρα πια σαν θάλασσα
τη νιότη μου χαλάω
σηκώνω κύματα και αφρούς
να πνίξω την οργή μου.
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem