Τι Είδα Με Την Πανσέληνο Του Λβοφ Poem by Giorgos Vlachos

Ενώμία πόρνη μ' αναζητάει


για να τη σώσω με το τραγούδι μου,


ενώ η Ινδία εξοπλίζεται


για να κατακτήσει το Πακιστάν,


ενώ το Πακιστάν εξοπλίζεται


για να κατακτήσει την Ινδία,


ενώ οι σεισμόπληκτοι παραμένουν


σεισμόπληκτοι,


ένα πιάτο μαγειρίτσα, κοστίζει,


40.000 δρχ. στη Μύκονο.


Ενώ ο πρόεδρος Πούτιν, που κατοικούσε


με αρουραίους και κατσαρίδες,


παραθερίζει σήμερα στη Κριμαία,


άλλος φαλακρός δικτάτωρ εξοχιάζεται


κι εγώ δεν ξέρω που.


Ενώ τα μακαρόνια έχουν το ζουμί


κι όχι το ζουμί τα μακαρόνια.


Χιλιάδες πάρκα έχουν γίνει


παγκάκια ηδονής,


οι ποιητές λένε μπουρδολογίες


και παραθερίζουν στα ράφια των ματιών τους


το κόστος ζωής τραγουδάει στα ύψη,


οι γυναίκες λικνίζουν τον κώλο τους


χωρίς χρέωση,


οι πολίτες του πλανήτη κινούνται


μ' ένα κωδικό στο χέρι,


χιλιάδες τηλεπαρουσιάστριες


εκφωνούν θανάτους χαμογελώντας.


Ενώ το ρύζι την αστερόεσσα γλείφει


βλέπε Βιετνάμ,


ενώ άσπρη, κόκκινη, μαύρη ή μπλε


σκόνη οδηγεί τα μυαλά τους,


βύσσινα στάζουν απ' τα μπαλκόνια


οι μάκινες τρέχουν της διανοίας,


η γη καταριέται τη γεωργία,


τα δημητριακά ταξιδεύουν με γιαούρτι


και οι κομμουνιστές χαιδεύουν τη βάλανο


των μουσουλμάνων,


όρα Κούβα,


τα νεύρα 7.000.000.000 ψυχοπαθών


χρειάζονται απονεύρωση.


Ενώ η θάλασσα κατέστη χεσμένη θυγατέρα


του Ποσειδώνα,


η γη χαλβαδιάζει τον ΄Αρη


αγοραπωλησίες οικοπέδων


συνάπτονται στο διάστημα,


όλα έχουνε χάσει το μπούσουλα


κι εγώ γράφω όλο τα ίδια,


τράγοι και ρουκέτες έχουν το λόγο.










Ενώ ο δολοφόνος του Πάλμε παραμένει


ασύλληπτος,


οι ξεβράκωτοι παρακρατικοί της Θεσσαλονίκης


πήγαν από ‘κει που ήρθανε,


ο καπιταλισμός είναι ο μόνος


τραγουδιστής,


ο Βούδας πίνει χαμομήλι και διαβάζει τη Daily Mirror


στο Νέο Δελχί,


εγώ ταξιδεύω με ανασφάλιστο


τρένο.


Οι ποιμένες σπουδάζουν θυρωροί σε μαντρωμένα


κελιά,


η Κατερίνα Γώγου, ο Καρυωτάκης κι εγώ


συνταξιδιώτες στη ζωή και στο θάνατο.


Ο δοσίλογοι της διανόησης


μ' ανακηρύσσουν τον τελευταίο ποιητή


του αιώνα,


και το πόιημα ετούτο δεν θα το διαβάσει


κανείς,


στο αγαπητό μου Νεπάλ


κατεδαφίζουν το θρόνο,


στη Κουάλα Λουμπούρ μαστιγώνουν


τον ήλιο,


στο Περού κιτρινιάρικα μικροτσίπς


ηγούνται των Ιντιος,


στη Βραζιλία οι Νορντεστίνος


παραμένουν Νορντεστίνος


στη Sri Lanka κάτι γίνεται.










Ενώ τα διεθνή δικαστήρια


δικάζουν άλλους


και όχι τους εαυτούς των


μεταλλαγμένα τρόφιμα


καταπίνουν οισοφάγοι


μεταλλαγμένες τροφές


τα στομάχια αλέθουν


και μεταλλαγμένα κόπρανα


καταβροχθίζουν τα ψάρια,


στην εποχή της μετάλλαξης


και παγκοσμιοποίησης


μεταλλαγμένος συνυπογράφω


και ρακένδυτο άστρο.










Ενώ οι ναύτες τρώνε τα νύχια τους στ' αμπάρια,


και το δάκρυ τους πνίγουν σε μια χούφτα τσιμέντο


τα κυτταρά μου η λαμαρίνα αλέθει


αίμα ξερνάω πάνω στο χαρτί


κι από την κόλαση μέσα περνάω κάθε μου στίχο,


απ' του διάβολου μέσα το μάτι


εκτοξεύω το σπέρμα μου.


Χύνομαι σε ακόλαστους μεσημβρινούς


από τον Ισημερινό έως το Μακάο.


Και υψώνω φωνή στους Αθάνατους


από τα στενά του Μαγγελάνου έως το Βόρειο


ακρωτήριο,


από το Τρινιντάντ και Τομπάγκο έως το Τόκιο


στο χείμαρο τούτο ν' αντισταθούνε,


αν έχουν τη δύναμη.


΄Η αν τους κρέμονται, έστω και λίγο,


ας τολμήσει έστω και ένας


τον καταρράκτη των στίχων μου τούτο ν' αγγίξει.


Και προκαλώ τα Νόμπελ Λογοτεχνίας με φράκα


και τα ξεπλυμένα με βόμβεςΝόμπελ Ειρήνης


ν' αναμετρηθούν μαζί μου:


γιατι η Κορέα δεν είναι μία


αλλά δύο ακόμη;


γιατί την Κύπρο αντικρίζω σα φλέβα κομμένη


στο χάρτη ακόμη,


την Υεμένη να σκούζει σαν αγκυροβολημένη


καδένα,


και τη χώρα του Μπαγκλαντές να πλέκει δίχτυα,


να μασάει κάρι


και να πνίγει το θεό της στα σύννεφα;






Ενώ η γη δεν έχει πλέον μάτια να δει,


ενώ ο πλανήτης δηλώνει νεκροταφείο ζωής,


Τ' αρσενικά αποστήματα-αιώνες τώρα-


αδυνατούν να τα βγάλουνε πέρα.


Κάθε τους νότα αλλού αρμενίζει.


Η παράνοια στις φλέβες των σπαρταράει.


Το θερμοκήπιο της ιστορίας δεν τους ανέχεται άλλο.


Αμαζόνες γυναίκες ας αναλάβουν τα σκήπτρα.


Τώρα.


Και ενώ Νερούδα και Σικελιανός δεν θα συναντηθούν ποτέ


Εγώ τα μάτια μου βγάζω


και τη γλώσσα μου κόβω,


διαμελίζομαι.


Τα μυαλά μου τινάζω στον αέρα,


για να με δω


σελίδα πρώτη στις ειδήσεις


ή σε ένα κιόσκι της Ομόνοιας


να μ' έχουν κρεμασμένο.





9.6.2001






Γιώργος Βλάχος


δεν έχω visa για την ελευθερία