Ροδουλα Poem by Valia Maistrou

Μια κόρη σταρένια, ροδαλή
που είχε φωνούλα απαλή
και άλικα ρόδα στα μαλλιά
μασούσε ρόδια ζουμερά.

Στο περιβόλι εκεί που ζει
τον Κύρη της θα καρτερεί
στη σκιά της εύμορφης ροδιάς,
την προφυλάσσει ο Βοριάς.

Αχνάρια αφιούν τα δάκτυλα της
κι εγώ ξωπίσω ιχνηλάτης
μαζεύω της χαράς τα ρόδια,
φτερά για τα δικά μου πόδια!

Παλάμες τόσο δροσερές
κι ας μη με άγγιξαν ποτές,
γεννήσαν Έρωτες θεούς,
αγνούς που δεν το βάζει ο νους.

Με χείλη που στάζουνε χαρά
λεξούλες μοναχά τολμά,
χαμογελούσε μεσ' τα ρόδια
σαν ήτανε που την πρωτόειδα.

Ροδιάς μου εύοσμης ισκιά
στης πλάσης μέσ' την απλωσιά
μελίσσι εκεί να θορυβεί
Ροδούλα, τύχη μου ακριβή!

Να 'χω των ρόδων τη δροσιά
να γίνω ο Κύρης της ταχιά
Ροδούλα, αγάπη μου στερνή
να σ' έχω πλάι παντοτινή.

Πώς με γεμίζεις ομορφιά
γλυκιά του κόσμου ζωγραφιά,
σε απάνεμη κι απλή ζωή
αχ! να΄σαι το δώρο μου Εσύ!

(Ιαμβικός τετράμετρος)

11.08.2015 "Παιχνιδίσματα με τον Έμμετρο"