Equilibrium Poem by Valia Maistrou

Μια γομολάστιχα γαλάζια και κόκκινη
στην τσάντα σου μέσα
σαν ξεχασμένη από τη νιότη
στης ζωής το τετράδιο επάνω
σε καυτά δάκρυα ανάμεσα
κρίνεις και αποκρίνεσαι
πέφτεις ξανασηκώνεσαι
με ό, τι καταπιάνεσαι
με πάθος δεσμεύεσαι
είναι τόσο ανάγκη να έχεις, να βρεις
αστοχίες, λάθη κι αποτυχίες
γράψε-σβήσε και φτού ξανά απ' την αρχή!

Το χέρι που μια ολοκαίνουρια κατέχει τώρα
με άνετες, αριστοτεχνικές κινήσεις
μικροχειρουργεί στο χαρτί
αδρά υποφέρεις από το σβήσιμο
τόσο λυτρωτικά, παίρνει ώρα
πρωτόγνωρο, έχει όνομα κι επώνυμο
πώς περπατάει σεμνά κι αθόρυβα!

Τι θα μπορούσες να γίνεις και δεν έγινες
και τι να συγγράψεις μόνο
με κεντρικό ήρωα τον εαυτό σου
που στάζει πίκρα κι ανασφάλεια,
γιατρεύει όμως αυτήν την αναπηρία
που μόνο από του όμοιου του
την ψυχή στον αέρα οσφρίζεται...

Τα όρια είναι για να τα σπάμε
το ίδιο και οι αλυσίδες μας
πόσο διάφανοι οι φόβοι μας
σε εκείνους που ξεδιαλέγουμε
και δυνατοί όμως είμαστε για όλους
κι οι φόβοι μας τότε αν και νάνοι
σε γίγαντες πώς μεταμορφώνονται,
ισορροπούν πάνω στο αγαπημένο μου
από παιδί παιχνίδι πάνω στις ράγες
του τραίνου που μόλις έφυγε,
παίρνοντας μαζί του κάθε φορά,
στον κόσμο αφήνοντας τρύπες,
στο νου, στην ψυχή το φευγιό όλων...

Ισορροπώ σημαίνει μπορώ και χωρίς
πάω κι έρχομαι ο ίδιος παλικαράς
μα δεν αποζητώ πλέον το δίχως
ισορροπώ σημαίνει στην ψυχή σε χωρώ
να βγαίνει απ' τα σώματα της χαράς
ηδονικός και υπέροχος ήχος
ισορροπώ σημαίνει τρυφερά μ'αγαπάς, σ'αγαπώ
στα τραγούδια μας ο πιο όμορφος στίχος!

(10.01.2016 "10 και πλέον ιστορίες μετά το 30")