Η Ελπιδα Του Οπλιτη Poem by Stavros Teneketzis

Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΟΥ ΟΠΛΙΤΗ

Τι γαλάζια που ήταν η θάλασσα
τώρα ο αφρός των κυμάτων
ζωγραφίζει με κόκκινο χρώμα στην ακτή μόνο κραυγές
λες και η παλέτα του μεγαλόπρεπου Δία έχει στερέψει.

Η ελπίδα έχει τρυπώσει στα πιο σκοτεινά σημεία.
Ενώ αγωνιζόμαστε να κρατήσουμε την απειλή στα στεγανά,
όλο και περισσότερο μας στοιχειώνει από τη θάλασσα
σαν κάποιο θεριό που ο Ποσειδώνας έστειλε να καταπιεί την Ελλάδα.

«Εμείς είμαστε το μέλλον και όχι οι βάρβαροι,
σας καλώ όλους να σταθείτε δίπλα μου
για το καλό της χώρας μας,
για να μείνει το όνομά σας στην αιωνιότητα!
Είμαστε τα τέκνα της Αθηνάς
και είθε η κραυγή μας να αντηχήσει έως την ένδοξη Σπάρτη
δίνοντας σε αυτή την έσχατη μάχη φόρο τιμής
σε αυτούς που βάφτισαν τα Στενά
με το αίμα τους για το όνομα της ελευθερίας.
Σταθείτε μαζί μου αδέρφια τώρα
σ' αυτό το νησί ενάντια στις στρατιές της λήθης και του τρόμου.»

Τα λόγια του Θεμιστοκλή
γέμιζαν τους άντρες με παρόρμηση
σαν το ολόγιομο φεγγάρι τη θάλασσα.

Η ελπίδα του οπλίτη
να ξαναδεί το σπίτι του
έκανε την ψυχή του να φτερουγίζει.

"Το ξημέρωμα
το ξημέρωμα θα σφραγίσουμε την ιστορία
με το σπαθί και το σκοντάρι.
Το αύριο θα κάνει τους τραγωδούς μας
να συνθέσουν κάτι τόσο μεγαλειώδες
που όποιος ονομάζεται Έλληνας
θα νοιώθει περήφανος για πολλές γενεές."

Γυάλισε την πανοπλία του πατέρα του
για να αστράφτει
κάτω από τις αχτίδες του Απόλλωνα
σαν τρομαχτικός πολεμιστής.
Παρακάλεσε το θεό Άρη
να τον οπλίσει με τόλμη και πυγμή
έτσι ώστε να παραδώσει την ψυχή του στον Πλούτωνα
με θάρρος και έναν ένδοξο θάνατο.
Φίλησε τη μάνα του στην προβλήτα
και πήρε θέση ανάμεσα στα αδέρφια του
μέσα στην αγκαλιά του πλοίου.

"Μόνο ενωμένοι
θα διώξουμε την απειλή της ανατολής."

Δε φτάνει ένα βλεφάρισμα
για την περιγραφή της στιγμής
όλα όμως έγιναν τόσο γρήγορα.
Μονάχα όποιος έχει κλέψει
κόβοντας το ομορφότερο άνθος
ενός πολύτιμου κήπου
μπορεί να κατανοήσει
τη νίκη στη Σαλαμίνα.
Έτσι ένοιωσε.
Έκλεψε από τον Μεγάλο Βασιλιά
κάτι τόσο πολύτιμο που σκέπαζε την αιωνιότητα
μπροστά στα βουρκωμένα μάτια του.

Μέσα στην έκσταση της νίκης
ουρλιάζοντας εδραίωσε μέσα από τον φόβο
την πεμπτουσία της ελευθερίας
στα μάτια του εχθρού και στα δικά του,
που το τελευταίο πράγμα που αντίκρισαν
ήταν οι αστραφτερές αντανακλάσεις του φωτός
κάτω από τη θάλασσα.

«Πατέρα έρχομαι κοντά σου. Νικήσαμε πατέρα νικήσαμε…»

Κατάφεραν να βρούνε μόνο την ασπίδα του
που στο τρυπημένο από βέλη εσωτερικό της
είδαν χαραγμένα τα παρακάτω λόγια:
«Είναι τόσο απλό να παραδοθείς
σε κάποιον που απλά φωνάζει το όνομά σου,
αλλά είναι τόσο δύσκολο να του δώσεις να καταλάβει
πόσο πολύτιμο είναι για ‘σένα η σημασία της ελευθερίας.»