Η Ωδή Της Γέννησης Poem by Stavros Teneketzis

Η ΩΔΗ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ

Ο άνθρωπος
διασχίζοντας τις καιόμενες εκτάσεις της ύπαρξης, πυρώνει
και από τις στάχτες του αναγεννιέται
φλεγόμενος, κυρίαρχος της μέρας.

Μέσα στα κύματα της δύσης
ξεπλένει τις αμαρτίες του
και καθώς γέρνει να ξεκουραστεί
η σελήνη σχηματίζει μέσα στη θάλασσα
το δρόμο της ανατολής του.

Η γέννηση και η πτώση φαντάζουν σαν ένα αστρικό ταξίδι
παράλληλο με το δρομολόγιο του ήλιου,
ξεχωριστές αχτίδες που κανένας δεν προσέχει,
περιπλέκονται μεταξύ τους
και περίτεχνα φωτίζουν το πεπρωμένο,
δείχνοντάς σου το δρόμο για το αύριο.

Το νήμα της ζωής
αρχέγονος, μυστηριακός ύμνος,
που μόνο η ψυχή μπορεί να τραγουδήσει,
μεταξένιο και διάφανο πάλλεται στον άνεμο
στη μελωδία που εσύ πρέπει να επιλέξεις.
Και έτσι ξεκινάει η ωδή της γέννησης,
από τη φασκιωμένη ανάσταση
στην αγκαλιά της μάνας
μέχρι την άγνωστη πορεία σου για την πτώση
και από την τελευταία κίνηση
των βλεφάρων σου
ως την στιγμή που το φως
θα σε κάνει να κλάψεις.

Γι' αυτό λέγεσαι άνθρωπος∙
ξέρεις πως είναι να γελάς μέσα από τα μάτια του ανθρώπου που γεννάς
ξέρεις πως είναι να δακρύζεις, κατακτώντας τα πολύτιμα πιστεύω σου
ξέρεις πως είναι να ανατριχιάζεις μέσα από ένα φιλί
ξέρεις πως είναι να πεθαίνεις μέσα από τα μάτια του ανθρώπου που χάνεις.