Bernard Dewulf

The dead assembled today
They came and moaned up to my head.
My son gave his words to everything,
my wife was lying, sleeping as a grave.
...

She would almost have been old now,
a tangible woman
with worn out fingers.
...

We had drunk. The whole cup at once.
So that in the everyday rush of bodies
our bodies shone. We had
...

It is an afternoon in an ordinary week,
a century is ending outside.
In the ether of the first house
Your sleep is murmuring in an electric ear.
...

Time is through with us.
Not later than tonight it will drive me to the dawn
of another country. The new morning will wake me up
at an incomprehensible window.
...

Drawers full of warm rollnecks
she knits and so tracks people
down who all the year round
brave the winter in her.
...

I love you, though there's no way I can know.
I think of this when you come home from a day
in your life. But it is not a thought.
You stroke my cheek and who knows,
...

Get up quietly in the early hours
just to see first light again.
Wash, put on old clothes. Coffee
and then life before the open window.
...

While we walked in similar ways,
we did still walk apart.

While we, or so we thought, converged,
we didn't cease to be.
...

Grand nu bleu, 1924


This is my wife. She is my thousand-and-one.
Broader men have similar by the thousands,
...

(Dearest)
How do we converge. The night makes many bodies
and there is just one. I count you like the sheep,
...

1.
I lie in water, blue-green water not
just bathing. I'm in water
...

(Liefste)
Hoe vallen wij samen. De nacht maakt veel lichamen
en er is er maar één. Ik tel je als schaapjes,
de kamer raakt vol schimmen en andere namen dan jij.
Hoe kus ik je tot een helder lichaam in mij.
Hoe noem ik je, schone slapende vreemde naast mij.
Laat mij niet liggen, leeg in zoveel gedaanten.
Ik heb je verkleed in speelgoed en zomers, rompen
en monden, het carnaval van dijen draait maar voorbij.
Ik zal niet rusten voor ik je ontmasker.
Ik zal je niet ontmaskeren voor ik rust.
Het is duister in de muren als diep in de liefde.
En overal slaapt een wakende kijkende koude, altijd.
...

(Dearest)
How do we converge. The night makes many bodies
and there is just one. I count you like the sheep,
the room is filled with shadows and other names than yours.
How do I kiss you to a vivid body inside me.
What do I call you, fair stranger asleep beside me.
Don't let me lie, empty in so many guises.
I have dressed you up with toys and summers, torsos
and mouths, the carnival of thighs just reels on past.
I shall not rest till I unmask you.
I shan't unmask you till I rest.
The walls are dark inside as in love's depths.
And sleeping everywhere, a watchful, staring cold, always.
...

Laden vol warme halzen
breit zij en komt zo mensen
op het spoor die het jaar door
winter trotseren in haar.

Naalden zijn de laatste taal.
Een na een heeft rijm
de levenden het zwijgen opgelegd.
Toch zijn ze er nog allemaal.

Hun alfabet is een perfect geheim,
het wordt omwonden, niet gezegd.
Wie spreekt kan er niet bij.
Hun gesprek tikt, tikt om mij.
...

Drawers full of warm rollnecks
she knits and so tracks people
down who all the year round
brave the winter in her.

Needles are the final language.
One after another rhyme has
imposed silence on the living.
Yet they're all still here.

Their alphabet's a perfect secret,
it's under wraps, unspoken.
The one to speak can't grasp it.
Their conversation ticks, ticks around me.
...

Ik heb je lief, al kan ik het niet weten.
Ik bedenk het als je thuiskomt van een dag
in je leven. Maar het is geen gedachte.
Je streelt mijn wang en wie weet,
dat gebaar. Het wordt duizend keer gemaakt
voor het bestaat. Hangt je jas aan de kapstok,
iets van niets, maar morgen ontbreekt het
misschien. Of schudt de dag uit je haar.
Wat ik dan daarin zie, is het begin.
Het huis ontstaat, de tafel neemt plaats,
wij veroorzaken elkaar. Het is toch niet
denkbaar dat iemand dit alles verzint.
...

I love you, though there's no way I can know.
I think of this when you come home from a day
in your life. But it is not a thought.
You stroke my cheek and who knows,
that gesture. It's made a thousand times
before it exists. Hangs your coat on a peg,
something from nothing, but tomorrow it might
be missing. Or shakes the day from your hair.
What I then see in this, is the beginning.
The house comes about, the table takes its place,
we cause each other. Surely it's unimaginable
that someone's making all this up.
...

In alle vroegte doodstil opstaan
om nog eens het eerste licht te zien.
Wassen, oude kleren aan. Koffie
en dan leven voor het open raam.

De meeuwen draaien om wat brood.
De kinderen slapen nog aan later jaren.
De duif zit dagelijks in de dakgoot.
De wolken lijken werkelijk te varen.

Terwijl ik het zit op te schrijven,
geen andere vraag zie dan het kijken,
komt er traag beweging in het huis.
Nooit wil het bij kijken blijven.
...

Get up quietly in the early hours
just to see first light again.
Wash, put on old clothes. Coffee
and then life before the open window.

The seagulls wheel around some bread.
The children add a few more years asleep.
The pigeon's in the gutter every day.
The clouds appear to actually sail.

While I'm writing all this down,
seeing no other question besides looking,
slowly the house begins to move.
Just looking is never enough.
...