INSOMNIA 3 Poem by Bernard Dewulf

(Liefste)
Hoe vallen wij samen. De nacht maakt veel lichamen
en er is er maar één. Ik tel je als schaapjes,
de kamer raakt vol schimmen en andere namen dan jij.
Hoe kus ik je tot een helder lichaam in mij.
Hoe noem ik je, schone slapende vreemde naast mij.
Laat mij niet liggen, leeg in zoveel gedaanten.
Ik heb je verkleed in speelgoed en zomers, rompen
en monden, het carnaval van dijen draait maar voorbij.
Ik zal niet rusten voor ik je ontmasker.
Ik zal je niet ontmaskeren voor ik rust.
Het is duister in de muren als diep in de liefde.
En overal slaapt een wakende kijkende koude, altijd.