Prik Er Gewoon Doorheen Poem by Madrason .

Wat ben ik trots op ons kleine landje
dat landje voor ons allemaal
wit, bruin, blank of kaal
zovelen die er steeds zo hun best doen
er het beste van te maken
en natuurlijk automatismen die verzaken
zullen zoals de groei van bureaucraten
tolerantie is iets van onze harten
je kunt ze niet vormen met groepen
of door geloof te tarten
niet met politiek, poliziek, polikliniek
niet met valse voorwendsel participatie
niet met belangenlobby delegatie
maar met beide handen,
een glimlach, klein wat delen
wat je kunt missen
samen in de haven vissen
straatjes vegen, bloemen planten
jij en ik en wij samen maken een vuist
tegen de polarisatiepuist en
tegen haar trawanten. M