΄Ημερη να 'ταν θα 'θελ' η ψυχή μου
σαν τη βροχή γυμνή,
σαν το τριαντάφυλλο πειστική,
όπως συμβαίνει με τα πράγματα τα ζωντανά,
μες τη σκόνη να κυλιστεί,
ωσάν τη θύελα να σηκώσει φωνή.
Tούτο μόνο το ελάχιστο να ζητήσει,
μιαν ήσυχη του χρόνου ανάπαυλα,
τη γλυκιά του φθινοπώρου ευωδιά.
Συνωμότησα με την άρνηση
και της δρυός τη σοφία,
το εύθραστό μου είναι να γνωρίσω.
Αποκήρυξα επιθυμίες.
Την ταπεινή μου ψυχή ψηλαφώ
κι ανοίγω το βήμα στο πρώτο δάσος,
κρυμμένος να ζήσω για πάντα
μες τις εποχές και τα νερά,
στης γης τα μνημεία τα θαλερά.
As we say in the States - it Greek to me!