Της Γαλήνης Ο Nοτιάς Poem by THEODOROS MANTAS

Ένα μελαγχολικό απόγευμα
τα σύννεφα με πήραν αγκαλιά
και έγινα δάκρυα και φωτιά'
και ομίχλη με γκριζωπά πανιά.

Ταξίδι ξεκινήσαμε αργό
δίχως να 'χουμε προορισμό'
μα του ανέμου τα πλατιά φτερά...
μας τράβαγαν όλο και πιο μακριά.

Και βλέπαμε πόνους και καημούς,
πίκρες και δειλούς αναστεναγμούς,
αγάπες σε άκαρδους γκρεμούς
και δίχως νόημα βομβαρδισμούς.

Άλυτες οι αιτίες και βαθιές,
σαν της ψυχής τις σκοτεινές σπηλιές,
που μόνο το λευκό φως τις νικά
και η άνοιξη σαν χαμογελά.

Σύννεφα γκρίζα πυκνά,
και 'γώ μαζί τους σαν μια γροθιά
ρίξαμε τα ψηλά τείχη της φθοράς
και ήρθε της γαλήνης ο νοτιάς...