Larguar Si Djali Prangprishes Poem by skender iljaz braka

Larguar hidhnueshem prej se njejtes arsye.
Braktisjen zvendesuar teresisht me dhimbje.
Kacavarur dhe me sy lotuar si plangprishes.
Nje dite marsi te lash dhe une, ty vendi im.
Ne dremitje asaj dite lash te fjeturit e natyres.
Valet e detit te mbetura pa freski pranverore.
Lash rruginat e shtrenjat te lagjes ku jam rritur
Dhe te pangrohurat, shtroje te strehzes aterore.
Me vetedijen e ashper si ngricat e janarit.
Prej ethesh përveluar s'i mbyllja dot syte.
Shtrengata e ikjes ne gjoks perveluar.
Banor i mehalleve te botes me zgjoi nje dite.
Mbase e njejta plage mbeti ne trupin tend.
Nder vibrime muskujsh zeshem s'me mallkove.
Vdekjen prej bukurise lindur, qe joshjen s'ma kurseu.
Shembelltyren e enderres sime te trembur m'a shnedrrove.
Humbur parajsa ne galeri te pafundeme kozmetike.
Ftohur prej tylit te nates ze shurdhuar.
Ne cdo pikezloti ku mbinte nje renkim trishtimi.
Ty, vendi im me mall te kam kujtuar.