Gebroken... Poem by Caroline Verhelst

Wees maar zeker
ik ben gebroken
in duizenden & één kleine stukken,
de dag kom ik al spartelend door
zodat ik iedere keer opnieuw denk
doorheen deze nacht komen
zal me nu toch wel eens lukken!
Maar dan valt het duister
en voel ik opnieuw in mijn hart
die verschrikkelijke koude kille huiver!
Want het doet echt pijn
om zonder haar verder te moeten leven,
om niemand meer te hebben waaraan ik
mijn onvoorwaardelijke liefde kan geven!
Geen twee liefdevolle ogen meer
die me zo heel lief aankijken,
die me doen omdraaien
en waar heel de wereld moet wijken!
Neen,
er is niemand meer die me zegt
dat ze van me houdt,
daarom heb ik het vanbinnen en ook vanbuiten
steeds zo’n ongelooflijk ijskoud!
Traantjes staan steeds te branden
achter mijn ogen,
ze wachten op verlossing van haar,
net zoals mijn hopen
en mijn dromen,
wachten op verlossing van haar,
zodat we met zijn allen weten
wat we met ons verdere leven
moeten gaan doen?
Maar één ding dat weet ik nu al
meer dan 100% zeker,
het zal echt ongelooflijk hard,
zwaar en echt verdomd moeilijk worden
om zonder haar verder te moeten
en haar zomaar ineens te moeten vergeten!


Want je moet weten…
Mijn allerliefste engeltje.
Ik hou echt meer dan zo waanzinnig en zo verdomd zielsveel van jou,
hetgeen dat een tijdje geleden nog ondenkbaar voor me leek te zijn veranderde in één oogwenk toen je me zei:

'zoeteke je weet toch dat ik echt, maar dan ook echt ontzettend veel van je hou'!


Je beloofde mij een leven dat enkel jij mij ooit zou kunnen geven,
omdat we allebei weten dat we voor elkaar geboren zijn in dit leven!
Dus lieveke geef ons alsjeblieft nog niet op,
want jij houdt van mij en ja je weet maar al te goed ik ook van jou,
wat de tijd daarna ook nog brengen zal,
wat kan dit me eigenlijk ook maar iets schelen,
zolang jij maar terug bij me komt!