De Heremiet Poem by Madrason .

De zerken liggen stil
in zwarte glans je kunt
hun wil bemerken
een laatste dans
een voet die treedt
verleden tijd
de tijd wordt hier
gebenedijd
met ingetogenheid
maar met plezier
een vogel vindt
zijn nestje niet
hij is van kweest
tot queeste gegaan
maar trof nergens
zijn huisje aan
totdat je ziet
de heremiet
hem in zijn
fijne hartje sloot
en God nu is
de vogel dood
die juist zo vrij
nog buiten floot
en eenzaam in
de Heer is Hij.


Madrason 14 dec 2014