Barbara Allen Poem by Peter S. Quinn

með gys og háði
ég harmi stráði
í hjarta sem var ljúft og hreint
og aðeins ást mína þráði
ofar heimi hér
uns allt var orðið of seint

ó ástin mín
ég sakna þín
og einmanakenndin mig vefur
mitt brúðarlín
enn óhreift liggur
því lengur ei unað hjartað hefur

Þín kalda gröf
þín eina gjöf
á köldum dapurlegum degi
ó ástin mín
þú tár mín þiggur
því sól ekki sér minn sálar tregi

djúp eru sár
í dauðum nár
ég örmum ei fæ þér haldið
mín föllnu tár
eru söknuður frá mér
og síðasta og sárasta gjaldið