31 Aralik 2008 Poem by Ramazan Guzel

Işık söndü,
Havalandırma sustu,
Yaşama arzusu ile dolu gözler
Isısı yükselen kalorifer kazanındaydı artık.
Anne, baba, arkadaş bir telefondan daha uzaktı.
Telefon hattı silah seslerinden korkup karşı ki tepelere kaçmıştı.
Soğuk ve beyaz birlikte
Tüm canlıları oyundan atmıştı.
Toprak, ruhunu buza
Hava, karbondioksite
Su, hidrojene satmıştı.
Yaşam soğukta donmamak için verilen mücadele
Ölüm ise mücadelenin sonunda kaybedene verilen ödüldü
Mum söndü,
Oda karanlığa bürünüp sessizce yaklaşan yılı bekledi
Cam buharına çizilen kuş uçtu
Çünkü ışık sönmüştü.