Το Θαλασσοπούλι Και Το Κύμα Poem by THEODOROS MANTAS

Ένα θαλασσοπούλι κάποτε αγάπησε ένα κύμα
και ταξίδευαν τις μέρες ανέμελα στο πέλαγο
και χαίρονταν να ακούν το τραγούδι μιας σειρήνας
που μιλούσε για το θαύμα του αληθινού έρωτα
που δεν γνωρίζει σύνορα και αντέχει στο χρόνο.

Τις νύχτες κοιτούσαν μαζί τα φωτεινά αστέρια
και θαύμαζαν την ερωτική λάμψη του φεγγαριού
και συζητούσαν στη γλώσσα που γνωρίζουν οι καρδιές,
δίχως να έχουν έγνοιες και αβάσταχτες ενοχές
γιατί να λογοδοτήσουν του έρωτα οι επιλογές;

Μια βαριά θύελλα έφερε του χρόνου ο γυρισμός
και αναστατώθηκε ο κόσμος ο θαλασσινός.
Τα σύννεφα κατέβηκαν και φίλησαν το γλαυκό
μια πυκνή ομίχλη σκέπασε τον ουρανό
και δυο ψυχές γνώρισαν της ερήμου τον καημό.

Και άρχισαν να περπατούν σε μονοπάτια μοναχικά
και να ακούν ήχους και μοιρολόγια λυπητερά
γιατί πάντα είναι βαρύς και πικρός ο χωρισμός
όταν δεν το θέλει το φιλί και της καρδιάς ο παλμός,
όταν της σιωπής η λύπη είναι πια σύντροφος πιστός.

Μα κάποτε ήρθε ένα χελιδόνι από τα μακρινά
τα μέρη που δεν υπάρχει μήτε θλίψη μήτε απονιά.
Και κρατούσε στο ραμφί του της άνοιξης την ευωδιά
και ένα μήνυμα έφερνε από της πλάσης τα μυστικά
ένα θαλασσοπούλι και ένα κύμα βρέθηκαν...ξανά!