Χάθηκα μες στη σιωπή,
σαν δάκρυ μοναχικό,
που πονά και ΄χει καημό,
για τον άδικο χωρισμό.
Είναι η μοίρα που βαστά,
της πίκρας τα καρφιά
και τα αφήνει ξαφνικά
και σπέρνουν μια πυρκαγιά,
που κάνει στάχτες τις χαρές,
και μαύρες τις Κυριακές΄
και αφήνει βαθιές χαρακιές
που δεν είναι όμως ορατές.
Θάρρος και αντοχή,
υπομονή και επιμονή
και θα γυρίσει το κλειδί,
και αγάπη νέα θα 'ρθει...
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem
Bravo! ......................................
Σ΄ ευχαριστώ θερμά Γιώργο! ! ! !