Στην Αγκαλιά Της Βροχής Poem by THEODOROS MANTAS

Μες της βροχής την αγκαλιά
σε 'να ακρογιάλι περπατώ
κι ο φλοίσβος των κυμάτων
μου ψιθυρίζει...
τα πιο γλυκά σου σ' αγαπώ.
Λίγα φύλλα κίτρινα βαστώ
τα χνάρια μας ακολουθώ
και μες στου χρόνου τη φυγή
ένα σου βλέμμα αποζητώ.
Ποιος ξέρει το βάθος των γιατί
που ανοίγουν τις πληγές
σαν όνειρα και αγκαλιές
γίνονται στάχτες του χθες.
Ένα αεράκι δυνατό
παίρνει τα φύλλα της φθοράς
μνήμες ανοίγουν τα φτερά
δάκρυ πληγώνει την καρδιά
λάθη βύθισαν μια...ομορφιά.
Μες στης βροχής την αγκαλιά
σαν ένα ναυάγιο παλιό
ζητώ πάλι μαζί σου...
να ταξιδευτώ.