Maria Barnas

The flatlands inhale. Roots scrat for a grasp
on thin air, a gasp against the window.
A train drags all the landscape in its wake.
...

When I sink to bed the sea lies still downstairs
and the sun is as always ahead.

I'm fixing myself, a detail cut out
of dark water. And later I'll be by the boats,
...

There is a life that withdraws from the subject at
dinner and slowly grows inwardly

and although my voice box reiterates a laryngal
it gets snared in itself (that bird-black
...

She is standing on the edge of what is just
about to happen and the surrounding trees stiffen

straight up. She folds up promises to others
spitting two words into the unyielding
...

Into the city from the top storey.
The streets of Buenos Aires are roaring below.

The city where everything turns out right.
...

July 8, 2005 LONDON - London struggled back Friday after bombings. Much of London was eerily quiet. Bombed stations were shrouded in security curtains, and refrigerated trucks waited outside to cart away bodies.
The streets are stirring all the same. Interrupt me.
...

I think of the man I loved
Do I love him?
How many fears does that make?
...

The town turned round
when I looked back. Excuse me please
I thought you were someone else.
...

Flames are raging round a tower.
A black angel with a suitcase jumps
from a window on the 37th floor. What's he taking with him?
...

I took the table to work on.
The legs came off easily and the top isn't heavy
but now I'm sitting at the window on the wrong side
of this house, the city escapes me. A face
...

An Englishman with gorgeous eyes is tuning my piano.
I'm going to do it very carefully, he says.
Droplets and leaves are spilling from the elderberry bush
...

The girl ascends the staircase. The girl ascends the staircase with steps
that jostle into a curve at the top. She keeps on walking
...

The rocks will have to turn carefully into deer
on the ridge of the hill. Ragged and blacker every night.

The sheep run as a white stain a hand wipes a piece of peel
...

They stand on the tower to watch
a horse being dragged to the water.
...

I was cycling across a lull in the city
that turned slowly into houses where people live together
when loneliness jumped on the pillion
...

We are the oarsmen with dew on our faces
who row into the morning without a sound.
We are the ones whom newspapers proclaim,
whom statistics speak of, who are in the frame.
...

Ze houdt het dienblad als rand van een kwijnende
wereld vast en stapt langzaam in het licht
waar zij met donkervloeiende contouren blijft staan

en thee schenkt. Haar lichaam verstilt om het stromen.
Ik kijk. Zij kijkt me aan. Recht in een oog
dat zich onmiddellijk terugtrekt. Schaduwen

vluchten over het huis dat mij kan onthouden.
Boomtoppen wenken in een weifelend
woud waarboven wolken razen. Er is kalmte

die toeneemt terwijl het donker wordt en koud.
Ik zwaai als een verlatende moeder.
Zij zwaait nog harder.
...

She holds the tray like the rim of a languishing
world and slowly steps into the light
where she remains still in dark streaming contours

and pours tea. Her body silent amid the flowing.
I watch. She looks at me. Straight into an eye
that instantly withdraws. Shadows

flee over the house that retains me.
Treetops beckon in a wavering forest
with raging clouds above. There is calmness

that gathers as it grows dark and cold.
I wave like a departing mother.
She waves even faster.
...

Het vlakke land ritselt. Boomwortels graaien
naar houvast in de lucht, een zucht tegen het raam.
De trein sleurt een landschap achter zich aan.

Het weiland wordt als klittenband van een koffer
gescheurd, omheiningen losgerukt
en in zijn binnenzak een zeis.

Struiken leeggeschud, het snellende bermgras
doorzocht. De wolken proppen een haperende
hemel in zijn keel. En de bochten kermen.

Maar het ligt niet aan de heuvels
of aan het aangewakkerde meer dat bonkt
van bloed achter de slapen.

De zeis schrijft ik ben de noten kwijt.
Hoe kan ik ze vinden in een land
dat zichzelf niet horen kan?

Hij verfrommelt een tas waar een paradijs
op staat met strepen. Zijn vingers bloeden
een zwarte bloem. Elk blad een harde eis.
...

Wanneer ik ga slapen ligt de zee nog steeds beneden
en altijd is de zon me voor.

Ik sta bij een uitsnede van donder water
en later ben ik bij de boten

met zeilen wit zo licht als opgeluchte stemmen
en tussen de schaterende meeuwen weleens opgetogen.

Maar in de ring die ik kreeg sta ik scheef
naast een datum. En ik zie hem in de verte

gaan, met een zon. Slordig herhaald in het raam.
Hij noemde me Bloem. Ook wel Lente, Sexy, Liefste,

Liefde, Lief en de laatste tijd steeds vaker
Lieverniet, Neelater, Alsjeblieft.
...