NIETS, NIET, NIETS Poem by Nachoem M. Wijnberg

Als je gevraagd wordt waarom je café café Austerlitz heet,
zeg je dat er een café Austerlitz was in de stad waar je vrouw vandaan
komt en jullie hebben jullie café ook zo genoemd.

En dan zeggen ze, ik zag een café Marengo, iets verderop, en een café
Wagram aan de overkant van de straat,
en je zegt, die zijn van goede vrienden, ik heb ze nooit gevraagd waarom
ze hun cafés zo genoemd hebben.

Dan vragen ze of Napoleon hier ooit geweest is of heeft hij iets anders met
hier te maken gehad,
en je zegt dat je niet veel over Napoleon weet, maar hij kwam toch uit
Frankrijk, en hij veroverde de halve wereld, maar niet hier.

Ten slotte vragen ze of je zelf van hier bent,
en je zegt, nee, van een kleine stad verderop, maar die is zo klein, die staat
op bijna geen enkele kaart.

Dan vraag je terug: wil je Napoleon doen, we hebben het decor en de
kostuums nog van de vorige keer dat we hem deden, je kunt ze zo
meenemen,
maar misschien wil je beginnen met de revolutie?

Wie doet Danton, wie doet Robespierre, die ooit iemand iets zag kopen en
het leek zo moeilijk dat hij het niet uithield langer te kijken,
en wie doet Napoleon die later binnenkomt?

Jij, die altijd de meest trotse bent, doet Lodewijk de Laatste, en je schrijft
elke dag niets, niets, niets in je dagboek,
of: vrijheid, vrijheid, vrijheid, of: niets, vrijheid, niets.

Je vrouw komt binnen en vraagt, ben je vanochtend op jacht geweest en
heb je vrijheid geschoten;
als je die niet kapot geschoten hebt kan ik die klaarmaken voor het
avondeten.

envoi
In je hoofd zijn ze allemaal dames,
mevrouw de Vrijheid, mevrouw de Revolutie, mevrouw de Verlichting,

en zelfs als ze een kop kleiner dan jij zijn
lopen ze op straat alsof je ze
van kilometers ver weg nog kunt zien.

Je ziet mij toch, waarom zeg je niets
tegen mij?

En hoe jij op straat loopt? In zoveel
jassen over elkaar
dat je schaduw de straat
vult waar je doorheen
loopt.