De Schaamte Voorbij... Poem by Madrason .

Zelfs het blad dat blaast men tot gruis
de communicatie ‘t is alles maar ruis
de paddenstoelen ze liggen te neer
de bloempkes ze zijn plots verdwenen
het is me een ding de verwondering
wanneer men de tijd niet gekregen
en in het kabaal wordt verzwegen
men ondergaat en men kwijnt en verdwijnt
geluk kan de schapen nog tellen
de witte room zingend in de storm
de enorme behoefte aan de schone droom
ik schroom, val en sta op en ga verder;
Oh God nu waar is ie die Herder! M