Σταθμοσ/ At The Station Poem by Mary Skarpathiotaki

ΕΠΙΒΙΒΑΣΗ


Είμαστε
στο σταθμό.

Σε βλέπω.

Πόσο μου μοιάζεις!
Βαγόνι αφρόντιστο,
παρατημένο.

Γέρνω πάνω σου,
ακουμπώ.

Ζωή σαν ακινητοποιημένοτρένο.
Τί να πρωτοπεριγράψω;

'Ηθελα..

Ήθελα πολύ να ταξιδέψω.
Εσύ;

Κουβαλούσαμε
μύρια άκυρα σχέδια
σε καλοφτιαγμένες
βαλίτσες
που πηγαινοέρχονταν δίχως προορισμό.

Το τρένο σφύριζε μα δεν ξεκινούσε.

Ακουμπούσα
απαλά τα
σύννεφα με το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι.

Ταξιδεύα, ταξίδευες..
για'κει που χες προορισμό πάντα! Πόσο σε ξέρω!
Άστρο κατοικεί στην ψυχή σου.
Σε καίει ενίοτε.

Μηχανές σβηστές
τα όνειρα, αγάπη μου!

Σαν παιδική μας ανάμνηση δώρου Χριστουγέννων,
ένα τρενάκι..

Θυμάσαι;

Έλα γείρε πλάϊ μου,
απόψε!
Μην μ' αφήνεις μόνη.

Έχει τόση καλοσύνη
η ματιά σου, απόψε που σκορπά
ολόγυρα μας, χίλιους ήλιους.
Δες,
είσαι από μόνος σου,
ένα νέο ξημέρωμα! ..

® Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη🌷


AT THE STATION

Early
We are
at the station.

I see you.

How do you look like me!
Wagon unobtrusive,
observed.
 
I lean on you,
touch.

Life as a train station.
  What should I first describe?

'I wanted..

I really wanted to travel.
You;

We were carrying
  myriad invalid plans
  in well-made
  suitcases
that were going without a destination.

The train was whistling but it didn't start.

I was listening
  gently
   clouds with face glued to the glass.

  Traveling, traveling..
As for your destination always! How much do I know!
Star resides in your soul.
Sometimes it burns you.

Off machines
  dreams, my love!

As our childhood memory of a Christmas gift,
a train..

Do you remember?

Come lean on me,
tonight!
  Don't leave me alone.

He's so kind
your look, tonight it scatters
all around us, a thousand suns.
See,
you are on your own,
a new dawn! ..

® Mary Skarpathiotaki🌷