AFSCHEID Poem by Alexis de Roode

Vandaag heb ik het uitgemaakt
met mijn direct leidinggevende.
Ik vroeg hem om even te gaan zitten,
ademde in,
en trok de pin uit de handgranaat.
Ik zag eerst verbazing op zijn gezicht en toen,
tot mijn verrassing, authentieke pijn.
Ik zag splinters in zijn ogen.
Ik zag hoe hij in een maand tijd
zijn hele afdeling had verloren.

Ooit, na een afscheid in een kamer
die veranderde in een graf,
nam ik mij voor:
ik verbreek nooit meer een relatie.
En nu zag ik dat ik het toch had gedaan, alweer.

Ik zag hoe hij alleen achterbleef.
Alleen met het kopieerapparaat.
De pijn, de authentieke pijn
in de ogen van mijn direct leidinggevende.

Ik begreep ook dat leidinggeven
een ondergewaardeerde vorm van liefde is.