- Δον Κιχώτης Poem by Georgios Venetopoulos

.

Ο ορειβάτης έφτασε στην άκρια του βράχου

σαν ξέσπασε νεροποντή από τα γκρίζα ουράνια·

μην ήταν μετουσίωση φαντάσματος μονάχου

η σκια που διαγραφότανε, ψηλά στα Αροάνια;


Τον φώτιζε η αστραπή με ασημιά ανταύγεια

καθώς τριγύρα χόρευαν, γελώντας, πιερότοι

κατράμι, πίσσας μυρωδιά από παλιά καρνάγια,

η νύχτα τ' άστρα έσβηνε, από τον Δον Κιχώτη.


Οι μυγδαλιές ανθίζανε, χειμώνα, στ' αγριοκαίρι,

ο άνεμος μετέφερε στο πρόσωπό του άνθη,

η Δουλτσινέα τάστελνε σ' αγαπημένο ταίρι,

προσέτι αυτόνε βρήκανε στην γρανιτένια άκρη!


Παρέλαυναν οι πινελιές, νεράτζια του χειμώνα,

κι οι μπλε στολές της εικοστής-ογδόης Οκτωβρίου,

παιδιά μεταναστεύανε στη γη του Ροβινσώνα

εικόνες απ' το duty free, του αεροδρομίου.


Στοιχειό στα βράχια η βροχή, ψιθυριστά μιλούσε,

μην ήτανε γυναίκα του σε περασμένα χρόνια;

Ο Δον Κιχώτης χόρευε ξέφρενα και γελούσε

ζωγραφισμένος στ' άπειρο με ιδεατά κραγιόνια.