Eenoog Is Koning In Het Land Der Blinden Poem by Madrason .

Maar als tweeoog je ziet en hoort spreken, je stukken leest en verbaast is over je ‘eruditie' die hij waarneemt, de intellectuele bevlogenheid en de inhoudelijkheid en je dan nog neerzet als arrogant, laag van scholing, goed genoeg om al het ‘rot' werk te accepteren, dat negeren, die negatie door de wegkijkende negotietrein van negotie is fijn en wij zijn onderweg in de baan, zijn wel ergens met een doel bezig en jij daar welbespraakte je klooit maar wat aan. Ik vraag nooit naar diploma of paspoort, maar voortdurend laat men in gesprekken het woordje Niveau naar mij vallen, alsof dat hun handgranaat is van denial van de in mij geziene inhoud, die geen bevestiging behoeft maar ook niet beter wordt door al die agressie en ontkenning. Ondertussen hoort men je uit naar je visie zonder repliek, nee ze gebruiken je eigen woorden tegen jou, je mag niet zijn wie je bent, chanson d'amour en ratatatatata Piaf maaimachine komt weer op me af, eenheidsworst in het land der hoogopgeleide domheid, Chapeau kale neet! De misbegrepen democratie, cratie van het volk is vervlakkend en aanmatigend vrijheidsberovend geworden naar Mijn smaak!
Maar hé wie ben ik, die kleine "eloquente" Bohemien en burgerpik! Die, van de rebellie nog steeds niet in de Knie! Ach was ik maar een eenoog gebleven!