पाऊस... Poem by Shubh Salunkhe

पाऊस...

पाऊस कवेत घेताना

मी मनात डोकावून पाहतो

नभ ओला दाटलेला

मी आतच भिजत राहतो

शोधताना जगात सा-या

तुला ता-यांत मोजत बसतो

तू असतेस नेहमी जवळ

अन्

मी मलाच शोधत जातो

वाटसरू मी जेव्हा

तुझ्या अंगणी येतो

तुझ्या पावलांना कुरवाळत

मीच पाऊस होऊन जातो

झाड होऊनी जेव्हा

मी तुलाच सावली देतो

अन्

तुझ्याच विजयासाठी

मी पाऊस

विरून जातो...

- शुभम साळुंखे, धुळे

COMMENTS OF THE POEM
Be the first one to comment on this poem!
READ THIS POEM IN OTHER LANGUAGES
Close
Error Success