Maarten Inghels

Het vriest in dit hart. Ze heeft lussen tot een sjaal geschaatst
die zich rond mijn hals stropt. Met de bloedmolen als enige

schaduwgetuige, aan zijn voet zal ik wonen. Aan de horizon
van dat hart ligt een wak in het ijs, zeven duiven spieken

aan de rand. Naast het wak schilder ik een stilleven
dat uitkijkt op de bloedplaats, ik kijk langs het trapgat

naar beneden en zie de trillende zwartvissen liggen
op de bodem. Ik hoor geen ambulances, rollende gordijnen,

er wordt geen krant gedrukt en niets geschreven,
geen smiley knipoogt. Het landschap legt zacht zijn

slapelozen het zwijgen op. Geen hond blaft
als het wintert, het ijs kraakt zijn lakse gevecht.

In de balzaal van haar blikken heb ik haar ontmoet. En als
mijn hart daar wil smelten, kan ik haar verliezen als het moet.
...

It's freezing in this heart. She has skated loops into a scarf
that has knotted round my neck. With the blood mill as

the only shadow witness, I will call its root my home. On
that heart's horizon there is an ice-hole, seven doves are peeking

over the edge. Beside the hole, I am painting a still-life
that looks out on the blood square, I look past the stairwell

all the way down and see the quivering blackfish lying
at the bottom. I can hear neither ambulances, nor rolling curtains,

there isn't a single paper being printed, nor anything written,
nor a smiley winking. The landscape softly reduces

its sleepless ones to silence. No dog to bark
while it is winter, the ice cracking its bone-idle fight.

I met her at the gala of her glances. And if that is where
my heart will melt, I can lose her if need be.
...

Jongen, ik zou willen weten: wat maakt het de moeite waard,
het navelstarende zwijgen bij de waakvlam van je badkamerboiler,
bij elk niezen de liefde preken, piekeren over de potsierlijkheid van
voornamen want vandaag sprak ik een bassende albinohond op straat
die de wratten op zijn ballen als braille las en daarna nog steeds niet wist
of we gedichten over de maan mogen schrijven.

Jongen, ik zou willen weten: wat maakt het de moeite waard om dit leven
te blijven leiden, te volharden in boosheid en door te blijven schrijven;
brieven, opstellen, gedichten, waarin je jezelf aanprijst en de wereld
verguist, vecht tegen onverschilligheid, de dagen van faits divers.

Jongen, ik zou willen weten: wat maakt het de moeite waard verder
te blijven schrijven tot men je debuut vergeet wanneer
onze vinger niet meer dient om naar de maan te wijzen maar je vier
lezers liever knuffeljunks googelen.

Alle hoop is ijdel wanneer je vanuit de fermette kwetterverzen de
wereld in kweelt, je gedachten comprimeert in een statusbalk of twee,
een essay schrijft in honderdveertig tekens. (Ik ken een dichter
die van zijn baard een strop vlecht - er zijn geen blaffende honden meer.)

Jongen, mijn droom is onmogelijk en nefast, alle blaaskaken zijn op drift
in deze nep-aan-neprace en wat overblijft is een riem papier
met het hopeloze gehengel, maar ik beloof:

ik haal het hoofd uit de borstkas, gun de ribben ruimte, blijf
schrijven: brieven, opstellen, gedichten et cetera.

Die hond, vergeef hem niet.
...

Boy, I'd like to know: what makes it worthwhile,
the navel-gazing quiet by the pilot light of your bathroom heater,
preaching love at every sneeze, fretting over the absurdity of
first names because today I spoke a baying albino dog in the street
that read the warts on its balls as braille and then still didn't know
whether we were allowed to write poems about the moon.

Boy, I'd like to know: what makes it worthwhile to keep living
this life, to persist in anger and keep on writing;
letters, essays, poems, in which you recommend yourself and
revile the world, combat indifference, the days of faits divers.

Boy, I'd like to know: what makes it worthwhile to keep on
writing till people forget your debut when
our finger no longer serves to point at the moon but your four
readers would rather google huggable junkies.

All hope is in vain when from the farmette you warble chatter verses
into the world, compress your thoughts into a couple of status bars,
write an essay in one-hundred-and-forty characters. (I know a poet
who braids his beard into a noose - the barking dogs have all gone.)

Boy, my dream is both impossible and baleful, all the windbags are at it
in this feck-to-feck race and what remains is a ream of paper
with all that hopeless angling, but I promise:

I'll lift up head from chest, to give the ribs some space and keep on
writing: letters, essays, poems etcetera.

That dog: do not forgive him.
...

De dichter moet immer waakzaam
blijven, vooral teder te zijn.
Elke dag voor haar uit de hemel willen vallen,
zorgen dat de jazz zijn spieren minder stram maakt.

Hij moet immer waakzaam
blijven, dat er genoeg verstrooiing
is voor ons hart, wil de dichter zijn verzen
nog kunnen prevelen in het oor van een vrouw.

Hij moet immer waakzaam
blijven, soms zwak te zijn.
Opdat de wind zal winnen van zijn gehoor, hem
zinnen influistert waarmee hij een lichaam

rond zijn vinger bouwt.
Waarna de dichter kan zeggen: o, omarm mij,
ik ben nog niet gauw voorbij.
...

The poet should be ever
vigilant, be above all tender.
Be willing to always fall from the sky for her,
take care the jazz loosens up his muscles.

He should be ever
vigilant that there's entertainment to our
heart's content, that we might mumble
the poet's verses into a woman's ear.

He should be ever
vigilant to be weak sometimes.
So that the wind will win against his hearing, whisper
lines to him with which he'll build a body

around his finger.
For then the poet can say: o, embrace me,
time has yet to pass me by.
...

Voor Nguyen Van Kham (1954-2010)
De rivier Mekong was een naad tussen
uw oude stad en een ander niemandsland,
toch viel u een bestemming te beurt
door meer onbekendheden begrensd.

Met de bankafschriften in de hand
vermoeden we dat u hier heeft geleefd
onder ons, vier hoog, in een verlopen
kalenderjaar als een kraaknette vent.

Waar generaties Egyptenaren jaren tobden
over het procedé, werd u een mummie
op zichzelf, onwel geworden en liggend
naast uw bed, van het leven afgewend.

Zeven minuten zendtijd op de televisie,
uw vertrek werd geduid in het journaal,
een column op pagina twee in de krant,
zoveel aandacht was u vast niet gewend.

Ongemakkelijk zijn we van uw verdwijning,
uit verontwaardiging worden we plots
betere buren, uw buurvrouw Jenny had
koffie gewild als ze uw taal had gekend.

Wij hebben gefaald, geef ik grif toe, pas
bij het ontbreken van uw geld u opgemerkt.
Zelfs met uw jarenlange zwijgen over de dood
heen, hadden we moeten weten wie u bent.
...

For Nguyen Van Kham (1954-2010)
The Mekong river was a seam between
your former town and another no-man's-land,
but still you were assigned a destination
bordering on even greater unknowns.

Judging by the bank statements
we suspect you lived here
among us, fourth floor, in an expired
calendar year, a squeaky clean chap.

While generations of Egyptians worried
about their procedures for years, you became
a mummy on your own, unwell and
lying beside your bed, averted from life.

A seven-minute broadcast on TV,
your departure was reported in the news,
a column on page two of the paper,
more attention than you ever knew.

Your disappearance made us feel uneasy,
indignation brought us closer together
as neighbours - Jenny next door would have
liked a coffee had she spoken your language.

We failed, I readily admit, first noticing you
when your money did not show up.
Considering your years of silence beyond
death, we should have known who you are.
...

Het in de kamer stiller maken dan in haar bloed:
de kloppende kever uit de witte muren slaan,

de ontwijkende gordijnen weer in slaap duwen,
de koffie loopt langzaam dood. Zwijgzaamheid

tekent zich in zwarte schaduwen op de muur,
eerst kamelen, wezels, een logge walvis, dan

worden we hazen in hoog gras. We spelen smerige
beesten. En daar in de kamer krijgen haar hersenen

een stem zoals haar bloed spreekt: vanuit de stam
zaait haar liefde zich uit. Ter plaatse trappelend,

want een dode zwartvis ben ik, schokschouderend
en trillend lig ik op bed. Mijn handen zijn gevouwen

in een dwang. Want van wat blind de weg weet in mij;
de eigen rigoureuze liefde als weerwoord, ben ik bang.
...

To make it go more quiet in the room than in her blood:
hammer the beating beetle from the whitened walls,

nudge the receding curtains back to sleep,
the coffee slowly runs to a dead end. Quietude

outlines itself across the wall in darkened shapes,
first camels, weasels, a sluggish whale, then

we become hares in tall grass. We play dirty
beasts. And there in the room her brain assumes

a voice the way her blood speaks: from the stem
her love disseminates itself. Trampling on the spot,

because I am a dead blackfish, shoulders shaking
and trembling I lie on the bed. My hands are folded

in straits. Because what blindly knows its way through me,
one's own rigorous love as retort, scares me the most.
...

Blijf thuis, zegt iemand, de revolutie vindt plaats op het internet.
Iemand uit onze clan claimt enkele pixels op het web en
roept een groep op zodat we de irritatie kunnen verzamelen.
De ondernemers van de revolte delen op het forum ideetjes over
de opstand alsof het een bedrijfje met doorgroeimogelijkheden
in crisis betrof, anderen lullen raak over de eeuw van de wansmaak.

Nadat de media het korte embargo correct hebben opgevolgd wordt
ons oproer jegens de verouderde petroleumdroom eerst opgemerkt
als een incident, een zinloos verzet, waarna in de online pers opinies
verschijnen over onze miskende identiteit, men parallellen trekt met
andere generaties, een socioloog naar de studio wordt gehaald en vraagt
of dit een visitekaartje is voor de televisieverkiezing ‘Gek of Genie?'.

Met de advertentie-inkomsten van onze internethit - het filmpje van
de rolstoelbejaarde die hun bankbaas kidnapten uit teleurstelling
over het recente beursverlies - vragen we een soapacteur als breed
grijnzend boegbeeld voor een spotje, gedraaid door de regisseur van
een romcom vol infotainment. Iemand die graag droevige gedichten
schrijft formuleert het ziektebeeld in een bondig maar correct credo.

Met veel spektakel wordt de oude vlagvoerder, die tussen beleidsbabbels
door de onkunde als insigne droeg, veroordeeld en is de impasse niet
langer een symptoom. Omstanders noemen ons de opgehaalde neus
van de tijd, het wanhoopskoor hopend op de ommezwaai, de kentering.
Het zich verschuilen onder luifels, in pitabars, beurshuizen en gokkantoren
wordt gestaakt. We komen uit de slagschaduw van deze schertsvertoning.
...

Stay in, someone says, the revolution is happening on the web.
Someone from our clan lays claim to a few pixels on the internet
and rallies a group so we can all collect the irritations.
The revolt's initiators post their big ideas about the rebellion
on the forum as if it were a company with growth potential in
a crisis, others waste their breath on the age of bad taste.

After the media have correctly implemented the short embargo
our uproar against the archaic petroleum dream is first seen as
an incident, a futile protest, after which opinions are published
by online presses about our disowned identity and parallels are drawn
with different generations, a sociologist is brought to the studio
and asks if this is an invite to the TV poll ‘Brilliant or Bonkers?'

Using the ad revenue of our massive internet hit - the video of
wheelchair OAPs who kidnapped their bank manager, disappointed
about the recent stock plunge - we will ask a soap actor to be
the grinning anchor of a commercial, shot by the director of
a romcom full of infotainment. Someone who likes to write sad poetry
will phrase the clinical state in a pithy yet accurate credo.

In a dazzling show the former flag-bearer, who wore ignorance like
a badge in amongst his bureaucratic banter, is sentenced and the impasse
is no longer a symptom. Bystanders say we're the sniffy bunch of our day,
the despairing choir hoping for the turnaround, the change of course.
There is a sudden stop to lurking under awnings, in kebab shops, markets
and gambling dens. We step out of the shadow cast by this charade.
...