Wala Ko Damha Ang Ulan Sa Oktubre Poem by RIC BASTASA

Ang ulan sa Oktobre wala damha apan
miabot kini. Mibisibis sa sagbot
nga dugay rang nangalaya,
nangluod. Midapig na gani kini
sa hulaw ug andam na
nga modawat sa pagkawala
sa iyang mga dahon nga gitayhop
sa hangin sa kasadpan

Miabot ang ulan sa Oktobre.
Hinay. Nipis. Mapailubon. Mihimas
sa aping sa yuta. Misubay
sa mga ugat sa napiang nga
mga kahoy. Mihilot sa nabali nga
mga sanga sa mangga ug santol.
Mihapuhap sa mga bulak
sa antulanga ug mga pangadlaw.

Miawit kini sa usa ka pag-ampo.
Mialam-alam sa usa ka gugmang pakyas.
Miyubit sa mga pulong kabahin
sa pag-antos sa likod sa mga kapa
sa itom nga mga panganod.

Nagpaila ang ulan
sa iyang tinood nga ngalan. Luha
nga dugay na nga nagpahipi sa aping
sa langit. Siya unya ang suba
nga mohatud nato didto
sa dagat, sa kagawasan, ngadto
sa kamatuoran, ngadto
sa imong kaugalingon. Balik
sa panganod. Sa langit. Sa yuta.
Sa bulak. Sa mga sanga
nga nangasumpay sa mga gugma
nga misaad nga dili na mapakyas.