Vrouwendag Poem by Madrason .

Vrouwendag

Man en vrouw
ze groeien uit elkaar
ze stoeien met elkaar
verknoeien soms elkaar.

Oh muze van Venus
jouw huis is een tempel
gekoesterd door diep
en ontastbaar verlangen
gevoed..met hoop
op steun en hulp
maar bovenal
met noodzaak
aan liefde.

Kan een vrouw een man
en kan een vrouw, vrouw tevens
lijdend aan twee levens
zonder tegenstrijd
zichzelf vinden
kan ze werkelijk binden?

Adonis wat een loon is
van te grote hang
verlangen naar schoonheid
omdat zo vaak men Bang is
voor gemis,
en rimpelend ruisen we
allen samen op het grindpad
van onze ouders
vergapen ons aan bloesems, blaadren,
knopjes en aan zwaartekracht.

Wie had nu ooit gedacht
je bent plots veertig
en je denkt als jonge
onverslaanbare mens
dat de decadentie
zichzelf heeft genesteld
in je mond
je gehang
je rechterwang
je staar naar
het behang
je lonken naar belang.

Verkocht het avontuur
genaamd voor zekerheid
de Twee Talenten.

Aphrodite bracht
je op andere gedachten
je groef je in
een laag make-up
een langdurend
ochtendhumeur
en kater al na een glas wijn
wie wil je werkelijk zijn.

Het kind van de rekening
verloren generatie.
Verweer je toch met hand en tand
met kruk of pumps
tegen het juk
van oorlogsmachine L'Oreal
Lancome en zo velen meer
de starende managersogen.

Presteer het nu eens
eerst je menszijn
voor te staan
en denk dan rustig
maar voortaan
wat kan ik vandaag
werkelijk aan
sla je deuren open
voor de kennis
dat er meer te zien is
dan man wil doen geloven.

Saturday, March 8, 2014
Topic(s) of this poem: love
COMMENTS OF THE POEM
READ THIS POEM IN OTHER LANGUAGES
Madrason .

Madrason .

waalwijk netherlands
Close
Error Success