Vrastarja Ime S'Mund Të Bëhesh. Poem by skender iljaz braka

Vrastarja Ime S'Mund Të Bëhesh.

Vrastarja ime s'mund të bëhesh.

Prej një zjarrshpirti që s'më shuhet jam përzhitur.
I djegur prej ca syve të ndezur plot butësi.
Vrarë buzëve të tua, ku bota ime gjeti përmbytjen
Unë zogu i qelqt, i natës së akullt,
në dritaren e përgjumur të qiellit,
cijatjen time e përvuatshme kam varur.

O dhimbje e pakufijshme e pambarimit.
Dhe çasteve kur prej syve më humbet,
Skajeve të syve të tu do të më gjesh.
Atje ku livadhi i blert shtrin trupin e tij të qëndisur
Dhe pishnaja e manushaqtë, grykash të egëra humbet.

Të përgjërohem ty që vallen hedh mes qiejve.
Ty kënga, ime pa fund e pa fillim, shtat rrëmejësh
Përmes tingujve të tu nxitojnë e rrjedhin mpirjet.
Përplaset e thyhet e ashpëra shkumë lumenjësh.

O ti pasqyrë e mysët dritash mëshiromë!
Se me përçim dhe përqeshje velur i jam jetës.
Më fortë se kjo rreze dielli bëmë të ngazëllehem.
Të vdes brënda teje me buzëqeshjen e ëmbël tëë shpresës.

Kujtimeve të mia ti përjetësisht do të jesh.
Mbi një mal plagëdhimbjesh duke shkelur me qetësi.
Me shkëlqimin e fildisht, puthmi sonte sytë e vrar.
Vrastarja ime ti s'mund të behesh kurrësesi.

Thursday, July 3, 2014
Topic(s) of this poem: art
COMMENTS OF THE POEM
READ THIS POEM IN OTHER LANGUAGES
Close
Error Success