Varrosur Nën Gërmadhat E Tua, Poem by skender iljaz braka

Varrosur nën gërmadhat e tua,

Qyteti im i madhërishëm,
nokturn i endërrave të mia gjymtyrë prera,
pa detin asnjëherë s'të kam kuptuar.
S'të kam kuptuar pa amfiteatrin antik
dhe muret e tu prej guri të latuar....

Ditët e tua të mundimëshme
kur me valët mërmërisje ledhatuar,
u bënë klithmat e para të poezisë sime,
që me shpirtin e zemrës t'a kam kënduar.

Varrosur nën gërmadhaat e tua,
mbetur janë psheretimat e mia,
prej dhimbjesh lënguar.
Mbi llerë si foshnje mbajtur të kam patur,
sa herë që trupin tënd kanë lënduar.

Nën bedenat e Torrës Ilire,
përgjumur flenë me heshtjen e shpatave
dhe këngët e dashurive të mohuara.
Ti kurrë nuk do të vdesësh qyteti im.
Në zemër të netëve të tua kam ndezur poezinë
dhe mallin tend të pashuar.