Vajza E Bibliotekës. Poem by skender iljaz braka

Mu kujtua vajza që vinte mbasditeve në bibliotekë. Unë zija tavolinën e fundit nga krahu i dritares. Ditët e mia të trishtuara përtypja në heshtje. Jashtë, era gjethe të rëna shtynte rrëzë trotuareve. Mendimet më shkonin në qytetin e saj të lindjes ndërsa lexoja Lermontovin në origjinal. Në vend të fjalwve tw librit, përtypja mendimet e mia. Mbrëm në televizor pash Helenën e Trojës. Në kujtesë doja ta alkimoja dashurinë e saj për Paridin dhe gjykimin e palëkundur për vetërrënimin e qytetit. Bukuria, thosha me vete, nuk është e përjetshëme. As perandoritë më të fuqishme të përjetshëme s'janë. Qytetet dhe njerëzit lëvizin si ujërat e nëndheshme. Mbetet vetëm shikimi im mbi atë vajzë bjonde, që studionte lashtësinë aty në tavolinën e parë. Atë të shkuar prej kujtimeve doja ta shprangosja. Por vajza me një gaz të çuditshëm në shpirt më thërriste. Të lidhur më mbante floku i saj i verdhë dhe imazhi i shkërrmoqur i të gjitha perandorive.