Trilogy Poem by Mario, Lucien, Rene Odekerken

Verwarring

Ik moet veels te veel nadenken
en pijnig zo mijn brein
met bodemloze gedachten
die de indentiteit van mijn eigen zijn
doen vervagen
Het geeft mij het gevoel
alsof ik mezelf,
mijn eigen ik niet meer herken
In de gedachten die zich nu
in mijn verward hoofd rondspelen


Wachten

Hoe lang gaat het duren
aan hoeveel tijd moeten we denken
voordat het einde in zicht komt
Want het niet weten
maakt het geduldig zijn zeer ongeduldig
En ook het alsmaar naar de klok turen
laat de tijd niet sneller lopen
Het enige wat mij nu nog rest is wachten
en blijven wachten
Totdat het moment daar is
waarop het wachten
niet langer meer hoeft te wachten


Doorgaan

Ongeacht het verdriet
dat men draagt
blijft positiviteit het draagvlak
om het gewicht van het verlies
zo te kunnen verdelen
Dat het gemis
door het positief vooruit streven
enigzins verzacht wordt
En de pijn hierdoor
meer draagelijk wordt