Μοναξιά [ Solitude, By Nosheen Irfan ] Poem by dimitrios galanis

Μοναξιά [ Solitude, By Nosheen Irfan ]

Rating: 5.0

Αυτοί οι ατέλιωτοι ανιαροί δρόμοι,
γεμάτοι με της ζωής την ασθματική πνοή,
αυτά τα πεζοδρόμια τα γκρίζα κι ελεεινά,
τα σφραγισμένα απ' τα βιαστικά της εργασίας πόδια,
με το ανήσυχο πνεύμα τους μ' απωθούν την ψυχή
κι όλο και περσσότερο αποσύρομ' εντός μου.
΄Ασε με να κλείσω μάτια, στον ύπνο να χαθώ,
μη με ξυπνάς, τ' όνειρό μου στη μέση θα κοπεί.
΄Ασε με να φορέσω της νύχτας τη σκοτεινιά
κι ας άλλαξ' ο ουρανός ενδυμασία.

This is a translation of the poem Solitude by Nosheen Irfan
Tuesday, February 7, 2017
Topic(s) of this poem: solitude
COMMENTS OF THE POEM
Nosheen Irfan 09 February 2017

Thank you Dimitrios. Much obliged. Great job.

0 0 Reply
dimitrios galanis

dimitrios galanis

Patero Epirus Hellada [ Greece]
Close
Error Success