Αυτοί οι ατέλιωτοι ανιαροί δρόμοι,
γεμάτοι με της ζωής την ασθματική πνοή,
αυτά τα πεζοδρόμια τα γκρίζα κι ελεεινά,
τα σφραγισμένα απ' τα βιαστικά της εργασίας πόδια,
με το ανήσυχο πνεύμα τους μ' απωθούν την ψυχή
κι όλο και περσσότερο αποσύρομ' εντός μου.
΄Ασε με να κλείσω μάτια, στον ύπνο να χαθώ,
μη με ξυπνάς, τ' όνειρό μου στη μέση θα κοπεί.
΄Ασε με να φορέσω της νύχτας τη σκοτεινιά
κι ας άλλαξ' ο ουρανός ενδυμασία.
Thank you Dimitrios. Much obliged. Great job.