Prej Degjenerimit Total…. Poem by skender iljaz braka

Prej degjenerimit total….

Ndjen një moment trishtimi të thellë njeriu,
kur një buzëqeshje shtazore, lë pas një viktimë.
C'mure të rrënuar mbretërinë e mëkatit rrethojnë?
Zoti e mëshiroftë këtë krijesë të poshtëruar!
Prej së largu a pranë, diçka më vjen si një frymim.

Ca fasha drite i ranë sonte kësaj udhe mortore.
Castit kur sytë e një vajze preka perënduar në agoni.
Më ujë ndjeva të më mbusheshin gropëzat e syve.
E nën këtë ujë të nxëht lotësh, dhimbjen e saj lëpi.
Dorën zgjas dhe trupin e ftohtë ia prek me kërshëri.
Si një bujtinare vonuar që portës vazhdon ti trokas.
Engjëlli i mëshirimit, i qëndron mbi flokët e pakrehur.

Prej vitesh kthinës së varfër i ish afruar e uritur.
Vdekjen duke pritur, çdo ditë me të duke luftuar.
Ashtu si kandërrat që brejn një shpirt të cfilitur.
Ish tretur gjer në palcër, lirin duke kryqëzuar.

Zhveshur e tëra prej moralit, nën degjenerim total.
Syrgjynur prej shpërfilljes, në llumit e paturpësisë.
Nën të njëjtën fliqësi zhytur si një kafshë e molepsur.
Të tjera ulërima të papërmbajtura vajzash dëgjoj të ngrinen,
anë këtyre trotuareve përgjakur e të qelbur.

Në tregun e zi me çmim të lirë shet nderin e mohuar.
Si fare pa kuptuar vret e burgos iluzionet e shpresës.
C'mund të nxjerr veç mallkimit një shpirt i helmuar.
që veç një grim pamvarësie, kurrë paqe s'pat kërkuar