My Beloved Poem by Reza parhizgar

My Beloved
By: Forough-e Farokhzad
Translated by: Reza Parhizgar
With shameless naked body,
My beloved
Stood on his mighty legs, like Death

Diagonal restless lines
Follow his rebellious limbs
In their solid design
My beloved, you'd say, comes from
Forgotten generations

As if, a Tartar lies in ambush for a horseman
In the depth of his eyes,
As if, a Berber is enchanted by the warm blood of a prey
In the fresh fluorescence of his teeth

My beloved has
An inevitable undisguised meaning
Like Nature
By defeating me, he has established
The truthful law of power

He is wildly free
Like a healthy instinct
At the depth of an uninhabited island
With rags from Majnoon's tent,
He wipes the street dust from his shoes

Like a Deity in a Nepalese temple,
my beloved, You'd say,
Has been a stranger
Since his existence
He,
Is a man from past centuries
Reminiscent of the authenticity of beauty

Like odors of childhood,
He always awakens innocent memories,
He is like a happy folk song,
Full of violence and sensation

He sincerely loves
Particles of life
Particles of dust
Human sorrows
Pure sorrows

He sincerely loves
A village alley- way
A tree, an ice-cream, a clothes line

My beloved
Is a simple being
Whom I have hidden among the bushes of my breasts
As the last token of an exotic cult
In this inauspicious wonderland
معشوق من
معشوق من/با آن تن برهنه بی شرم/ برساق های نیرومندش/چون مرگ ایستاد/خط های بیقرار مورب/اندامهای عاصی او را/در طرح استوارش/دنبال میکنند./معشوق من/گوئی زنسل های فراموش گشته است./گوئی که تاتاری/در انتهای چشمانش/پیوسته در کمین سواریست/گوئی که بربری/در برق پر طراوت دندانهایش/مجذوب خون گرم شکاریست./ معشوق من/ همچون طبیعت/ مفهوم ناگزیر صریحی دارد/ او با شکست من/ قانون صادقانه قدرت را/ تأیید میکند./ او وحشیانه آزاد است/ مانند یک غریزۀ سالم/ در عمق یک جزیرۀ نامسکون/ او پاک میکند/ با پاره های خیمه مجنون/ از کفش خود غبار خیابان را./ معشوق من/ همچون خداوندی در معبد نپال/ گوئی از ابتدای وجودش بیگانه بوده است/ او/ مردیست از قرون گذشته/ یادآور اصالت زیبائی./ او در فضای خود/ چون بوی کودکی/ پیوسته خاطرات معصومی را/ بیدار میکند/ او مثل یک سرود خوش عامیانه است/ سرشار از خشونت و احساس./ او با خلوص دوست میدارد/ ذرات زندگی را/ ذرات خاک را/ غمهای آدمی را/ غمهای پاک را./ او با خلوص دوست میدارد/ یک کوچه باغ دهکده را/ یک درخت را/ یک ظرف بستنی را/ یک بند رخت را./ معشوق من/ انسان ساده ایست که من اورا/ در سرزمین شوم عجایب/ چون آخرین نشانۀ یک مذهب شگفت/ در لابلای بوته پستانهایم/ پنهان نموده ام.