“leven En Laten Leven”, Zei De Buur. Poem by Madrason .

Een dame uit Beerberistan
ze poetst er flink op los
de ramen zingen urenlang
en aan de muur trilt het behang
de bloemen vallen er vanaf
ze is geen poes maar eer een vos
ze zuigt het huis al in de zak
en zet de hele buurt te kak
ze schudt haar schone kleedjes uit
terwijl in keuken ketel fluit
al in mijn prachtig groene tuin
en maakt mijn witte tegels bruin
als hij terug komt van zijn werk
dan tiert en brult dat Ding toch sterk
ze boren wokkend aan de muur
van ongevraagde naaste buur
een wereldschotel aan zijn muur
zijn wereldje die wordt zo klein
terwijl die van hun groot
dat er geen uitzicht meer kan zijn
zij poetst haar tere handjes rood
en ik ga langzaam aan uit nood
en vlucht uit eigen haard
want wat is wonen waard
als iedereen maar doet
zoals hij denkt dat moet
geen enk'le rekening houdt
het laat hen kilo's koud
en in zijn wond hun zout
daarvan hebben ze veel
waarvan ik nu wat deel
hoe wel het mij nu wedervaart;
daarmede mijn geklaag verklaard.

Madrason 07072015