Lamentation Sendong Poem by Edgar Eslit

Ngano man?
Asa man?
Kinsa man?
Unsa man?

Kay ngano man nga niabot ni nga katalagman
Kasakit sa silot nga akong nahi-aguman
Way sapayan ang nanga-anod kong kabtangan
Silang tanan pwede kong hikit-an
Apan ang kinabuhi sa akong mga hinigugma
Dili ug dili ko sila basta na lamang hikalimtan

Asa man ako nagkulang?
Nganong silot man ang akong nahiaguman
Kabangis sa kinaiyahan daw dilobyong nikusbat ning akong galamhan
Panahon sa kapaskohan ako daw gihampas ug gidagmalan
Kapa-it sa akong kapalaran
Inusinting mga kinabuhi napapas tungod sa kadalo sa uban

Abir, kinsa man karon ang akong masumbungan
Kay dili ko man kayang ihilom ang dangoy-ngoy ning akong kahiladman
Kay nganong dili nalamang ako ang gisilotan?
Ingon ana ba diay maningil ang kahitas-an?
Kahakog sa uban, Iligan ang napahimuslan
Bagyo ug baha, inosinting kinahuhi, kamatayon ang nahiaguman

Unsa man ang mahimo ko?
Igo na bang itolisok ko ang akong mga todlo ngadto sa mga gahamang mga politiko?
Sakto bang imaldisyon ko ang mga dalong mga nigosyanti ug kapitalista
nga sa kalasangan nanamastamas sa nahinanok nga mga kakahuyan?
ug sa mga bungtod nagamina para sa quarry ug mga bulawan?
Hostisya bang matawag kong sa kinabuhi sila usab hikapsan?
O, Dios ko, bag-oha ang mga batong kasing-kasing sa imong mga katawhan.